Trwa ładowanie...
Artykuł zweryfikowany przez eksperta: Mgr Kamila Drozd

Objawy dystymii

Objawy dystymii
Objawy dystymii (Shutterstock)

Smutek, zniechęcenie, zmęczenie, niewytłumaczalne poczucie przygnębienia i brak zrozumienia ze strony najbliższych. To tylko niektóre trudności, które towarzyszą każdego dnia osobie z dystymią. Jeszcze nie depresja – bo umiarkowane nasilenie objawów pozwala w miarę normalnie funkcjonować, ale już nie pełnia zdrowia – bo dolegliwości wyraźnie utrudniają codzienne życie. Czym jest dystymia i jak ją rozpoznać? Jakie symptomy chorobowe należy uznać za objawy dystymii?

spis treści

1. Co to jest dystymia?

Dystymia to utrzymujący się miesiącami, a nawet latami stan depresji o słabym nasileniu. Głównym kryterium diagnostycznym tego zaburzenia jest czas – obniżenie nastroju nie powinno trwać krócej niż 2 lata, a okresy remisji dłużej niż 2 miesiące. Szacuje się, że na to zaburzenie depresyjne może cierpieć około 3 proc. populacji.

Różnicowanie dystymii bywa trudne ze względu na powiązanie jej objawów z innymi zaburzeniami psychicznymi. Według niektórych naukowców, dystymia jest formą zaburzeń nerwicowych, a według innych – zaburzeń osobowości. Jej diagnoza wymaga również szczegółowego różnicowania z zaburzeniami afektywnymi dwubiegunowymi czy zespołem motywacyjnym, który występuje np. w konsekwencji długotrwałego przyjmowania narkotyków.

Zobacz film: "Co wpływa na pewność siebie?"

Dystymii towarzyszy stałe uczucie zmęczenia, brak energii i siły do działania, obojętność, brak radości z życia, nieumiejętność cieszenia się, apatia, drażliwość, trudności w podejmowaniu decyzji, zaburzenia koncentracji uwagi, zaburzenia snu, niska samoocena, wycofanie z kontaktów społecznych, lęk. Objawy te często nasilają się w godzinach popołudniowych.

Osoba z dystymią jest w stanie prawidłowo wykonywać obowiązki zawodowe, ale często się do nich zmusza. Nie sprawiają jej one radości ani satysfakcji. Dość często objawem dystymii jest też prokrastynacja (patologiczna tendencja do odkładania pewnych czynności na później).

2. Przyczyny dystymii

Przyczyny choroby nie zostały do końca poznane, chociaż podejrzewa się udział czynników biologicznych oraz genetycznych. Niektórzy naukowcy zwracają jednak uwagę na możliwy wpływ czynników środowiskowych w rozwoju tego zaburzenia. Dystymia dość często występuje u osób z zaburzeniami osobowości, zwłaszcza z osobowością unikającą, zaburzeniem obsesyjno-kompulsyjnym oraz fobią społeczną. Początek choroby przypada najczęściej na okres między 20. a 30. rokiem życia.

3. Leczenie dystymii

Pacjenci cierpiący na dystymię mogą mieć okresy lepszego samopoczucia, które trwają zazwyczaj około kilkunastu dni. Po tym czasie jednak nastrój chorego wraca do "normy", a więc do utrzymującego się na stałym poziomie obniżenia nastroju. W leczeniu dystymii stosuje się leki przeciwdepresyjne (najczęściej z grupy SSRI – selektywnych inhibitorów wychwytu zwrotnego serotoniny) oraz psychoterapię. Bardzo dobre efekty przynosi połączenie farmakoterapii z psychoterapią – przede wszystkim terapii w nurcie poznawczo-behawioralnym oraz w nurtach interpersonalnych.

Nieleczona depresja, a więc i dystymia, może prowadzić do nasilenia się dotychczasowych objawów, pogłębiającego się przygnębienia, napięcia, z myślami i tendencjami samobójczymi włącznie. Skuteczność terapii szacuje się na około 60 proc., jest więc mniejsza niż w przypadku typowej depresji.

Dużym problemem wśród pacjentów z dystymią jest często niewystarczająca pomoc w depresji ze strony otoczenia. Współpracownicy czy też znajomi osób cierpiących na dystymię traktują zachowanie chorego jako negatywną formę jego usposobienia, jako lenistwo, bezpodstawne narzekanie, wycofanie się z kontaktów międzyludzkich.

Osoby te często postrzegane są jako ludzie ponurzy, nieciekawi, krytyczni, bierni i bez zainteresowań. Te negatywne przekonania innych osób na temat chorego działają na zasadzie sprzężenia zwrotnego, wzmacniając w nich wycofywanie się z kontaktów społecznych. Bardzo ważne wydaje się więc zwiększanie świadomości innych osób na temat tego zaburzenia oraz edukacja w kierunku tego, jak pomóc choremu z depresją.

Nie czekaj na wizytę u lekarza. Skorzystaj z konsultacji u specjalistów z całej Polski już dziś na abcZdrowie Znajdź lekarza.

Polecane dla Ciebie
Pomocni lekarze