Samobójcy - grupy ryzyka, samobójstwo wśród młodzieży
Samobójcy stanowią coraz większy odsetek osób zmarłych. Dlaczego ludzie chcą popełnić samobójstwo? Czy tylko zaburzenia nastroju skłaniają do odebrania sobie życia? Jak pomóc osobom w ciężkiej depresji?
1. Samobójcy - grupy ryzyka
Samobójstwo to tragedia, która zdarza się coraz częściej. Czasem nie da się jej zapobiec, ale są również takie sytuacje, kiedy człowiek daje otoczeniu znać, że dzieje się z nim coś złego, że życie zrobiło się zbyt trudne. Takich sygnałów nie można lekceważyć. Myśli samobójcze mogą być pierwszą oznaką chęci dokonania samozagłady.
Potencjalni samobójcy to osoby, które przeżywają trudne chwile. Należy zatem bacznie obserwować przede wszystkim ludzi, którzy:
- rozstali się z ukochaną osobą;
- ponieśli jakąś porażkę – życiową lub zawodową;
- popadli w konflikt z rodzicami, dziećmi, współmałżonkiem lub prawem;
- są narażeni na przemoc domową czy przemoc w pracy.
Jeśli zauważymy u kogoś oznaki uprawdopodobniające samobójstwo, należy zaproponować rozmowę z psychologiem, księdzem, nauczycielem, lekarzem, kimkolwiek, komu dany człowiek ufa. Można też zadzwonić do ośrodka przeciwdziałania kryzysom, telefonu zaufania, poradni psychologicznej.
Trzeba pamiętać, że w takich sytuacjach ważniejsze od złożonej obietnicy milczenia jest ratowanie życia bliskiej osoby. Jeśli nie chce pomocy, a psychiatra potwierdzi, że próba samobójcza jest prawdopodobna, możliwa jest przymusowa hospitalizacja.
2. Samobójcy - samobójstwa wśród młodzieży
Wśród nastolatków samobójstwo jest drugą, po wypadkach, wiodącą przyczyną śmierci. Zabić próbowało się 50 proc. młodzieży, z czego ponad połowa robiła to kilka razy. Dlaczego niedoszli młodzi samobójcy decydują się na ten desperacki krok? Przyczyną może być depresja, niskie poczucie własnej wartości, dysfunkcyjność rodziny, uzależnienia, zaburzenia zachowania, śmierć bliskiej osoby, zawód miłosny albo zbyt wygórowane ambicje.
To nieprawda, że ludzie, którzy mówią o samobójstwie, nigdy tego nie robią. Osoby, które chcą odebrać sobie życie, często informują o tym otoczenie, chociaż nie zawsze wprost. Potencjalni samobójcy mogą na przykład powtarzać, że innym byłoby bez nich lepiej, że są niepotrzebni. Takich wypowiedzi nigdy nie można lekceważyć.
Można uznać, że mamy do czynienia z potencjalnymi samobójcami, jeśli ktoś:
- mówi o śmierci, zranieniu siebie, samobójstwie;
- twierdzi, że życie jest trudne i złe;
- bardzo się zmienił (izoluje się, jest apatyczny, ma huśtawki nastroju);
- inaczej się odżywia i śpi;
- ma objawy depresji (płacz, bezsenność, brak apetytu, poczucie beznadziejności);
- uzyskuje słabsze stopnie w szkole;
- porządkuje swoje sprawy;
- rozdaje cenne przedmioty;
- już kiedyś próbował się zabić.
Zespół cech charakterystycznych dla potencjalnego samobójcy określa się mianem zespołu presuicydalnego. Do tych cech zalicza się, np.: poczucie bycia w sytuacji bez wyjścia, pesymizm myślenia, unikanie kontaktów społecznych, rezygnację z dotychczasowych zainteresowań, wzrost agresji i napięcia, fantazjowanie o śmierci.
Zobacz także:
Być może to ty masz czy miałeś ochotę odebrać sobie życie. Nie wstydź się tego. Porozmawiaj o swoich problemach z bliską osobą. Możesz też skorzystać z telefonu zaufania czy poradni psychologicznej. Są ludzie, którzy potrafią ci pomóc. Wiele osób, które podejmowały próby samobójcze, tak naprawdę wcale nie chciały umrzeć. Był to tylko krzyk rozpaczy, wołanie o pomoc, chęć zwrócenia na siebie uwagi i powiedzenia: „Jest mi źle, sam nie dam sobie rady”.
Nie czekaj na wizytę u lekarza. Skorzystaj z konsultacji u specjalistów z całej Polski już dziś na abcZdrowie Znajdź lekarza.