Parakeratoza – przyczyny, objawy i leczenie

Parakeratoza, czyli patologiczny rozrost komórek nabłonka i jego nadmierne rogowacenie, nie jest chorobą, a jedynie objawem. Jej przyczyną jest niewłaściwa produkcja prekursora keratyny. To z kolei skutkuje brakiem warstwy ziarnistej w nabłonku, pręcikowatych jąder w komórkach warstwy rogowej oraz jej zagęszczeniem. Patologia jest typowa dla chorób skóry przebiegających z nadmierną proliferacją naskórka, w tym na przykład łuszczycy, choć nieprawidłowe rogowacenie może dotyczyć również szyjki macicy.

• 5 rzeczy, których nie wiedziałeś o łuszczycy
• Rodzaje łuszczycy
• Poznaj domowe sposoby na łuszczycę
• 6 popularnych mitów o łuszczycy
• Właściwości lecznicze niebieskiego światła

Przyczyny występowania parakeratozy w obrębie nabłonka szyjki macicy obejmują: stosowanie wkładek wewnątrzmacicznych, irygacje, nawracające zapalenia, infekcje przenoszone drogą płciową, przezszyjkowe interwencje chirurgiczne, obniżenie odporności, * zaburzenia hormonalne.

Jakie są objawy zaburzenia?

Ponieważ tkanka ma zmniejszoną sprężystość, szyjka macicy objęta parakeratozą jest pomarszczona, nieelastyczna i podatna na uszkodzenia. Przypadłość nie jest jednak dokuczliwa, choć może pojawić się świąd czy ból. Jeśli zmiany są rozległe i zaawansowane, obserwuje się obfite i nieprzyjemnie pachnące upławy, dyskomfort podczas stosunku płciowego i plamienia po nim. Najczęściej jednak, ponieważ z patologią wiąże się wiele zaburzeń i okoliczności medycznych, jej symptomy mogą nie być oczywiste. Bywają zamaskowane. To dlatego najczęściej parakeratoza jest stwierdzana przypadkiem, podczas badania ginekologicznego.

Podczas badania ginekologicznego u kobiety, która zmaga się z parakeratozą szyjki macicy, specjalista stwierdza: nadmiernie rogowaciejącą błonę śluzową macicy, obecność zrogowaciałych blaszek, * zmiany w strukturze nabłonka.

Aby potwierdzić diagnozę, wykonuje się badanie cytologiczne, badanie histopatologiczne, a także kolposkopię, która pozwala na zlokalizowanie zmiany i określenie jej zakresu.

W przypadku stwierdzenia parakeratozy szyjki macicy bardzo ważne jest, by ustalić i usunąć przyczynę zaburzenia oraz pozbyć się ognisk patologicznych. Wybór metody leczenia parakeratozy zależy od przyczyny zmian, choć pod uwagę bierze się ich stopień zawansowania i rozległość. W przypadku infekcji bakteryjnych zaleca się antybiotykoterapię. Inne sposoby to krioterapia, koagulacja, waporyzacja. Jeżeli zmiana nie jest duża, nie stwierdza się obecności ognisk zmian nowotworowych, zalecana jest wyłącznie obserwacja.

Zobacz odpowiedzi na pytania osób, które miały do czynienia z tym problemem:

• Czy można używać maści sterydowych na łuszczycę w 9 tygodniu ciąży? - odpowiada mgr Adam Marendowski
• Czy przy łuszczycy można wykonać tatuaż? - odpowiada lek. Aleksandra Witkowska
• Jakie leki stosować na łuszczycę? - odpowiada lek. Aleksandra Witkowska

Wszystkie odpowiedzi lekarzy

Łuszczyca to choroba przewlekła i zapalna, która charakteryzuje się specyficznymi zmianami chorobowymi na skórze. Dotyczy 2% populacji. Jej podstawowym objawem jest przyspieszone, nieprawidłowe i nadmierne rogowacenie skóry, czyli właśnie parakeratoza. To schorzenie uwarunkowane genetycznie o dziedziczeniu wielogenowym. Drugą ze wskazywanych przyczyn jest podłoże immunologiczne.

Objawy łuszczycy, jakie obserwowane są w obrębie skóry w fazie aktywności choroby są charakterystyczne. Choroba cechuje się obecnością na skórze czerwonych grudek, które są pokryte srebrzystą łuską. Zwykle są zlokalizowane na: owłosionej skórze głowy, w okolicy krzyżowej, * na wyprostnej powierzchni łokci i kolan.

Łuszczyca może objąć również paznokcie i objawiać się pod postacią punkcikowatych zagłębień na powierzchni płytki. Wykwity o średnicy większej niż 1 cm określane są mianem blaszek łuszczycowych, które łatwo daje się zdrapać. Innym objawem dermatozy jest tzw. objaw Auspitza. Potarcie wrażliwej skóry prowadzi do uszkodzenia naczyń krwionośnych. Pojawia się kropelkowate krwawienie w miejscu, w którym zdrapano łuski.

Choroba charakteryzuje się nawrotowym i przewlekłym przebiegiem, podczas którego odnotowuje się okresy zaostrzania się zmian oraz ich remisji. Łuszczyca diagnozowana jest w oparciu o badanie chorego, które ujawnia wszystkie typowe objawy choroby.

Sposób leczenia łuszczycy zależy od rodzaju choroby, a także tego, jaka powierzchnia skóry jest objęta procesem chorobowym. Gdy zmiany są lekkie, a uszkodzony naskórek obejmuje nie więcej niż 25% ogólnej powierzchni ciała, stosuje się leczenie miejscowe. Gdy stopień uszkodzenia naskórka jest większy, wykorzystuje się leczenie ogólnoustrojowe miejscowe (metody leczenia skojarzonego).