Dysforia – czym się objawia i jak sobie z nią radzić?
Dysforia sama w sobie nie jest chorobą. Określa się ją mianem nieprawidłowego stanu emocjonalnego. Czy są osoby, które mają skłonność do dysforii? Jak leczy się dysforię?
1. Stan dysforii – co to jest?
Dysforia to stan przeciwny do euforii. Osoba jego doświadczająca ma obniżony nastrój i zaburzenia emocjonalne, które w niektórych przypadkach mogą utrudniać normalne funkcjonowanie. W literaturze przedmiotu pojawia się również dysforia gatunkowa, dysforia płciowa oraz dysforia alkoholowa.
2. Dysforia – objawy
Objawy dysforii mogą być różne. Obserwuje się:
- ogólną wybuchowość,
- drażliwość,
- rozżalenie,
- zniechęcenie.
Chory wyolbrzymia pewne zdarzenia i doświadczenia ze swojego życia, reaguje na nie zbyt impulsywnie, nieadekwatnie do sytuacji. Nie potrafi rozwiązywać problemów, bo te wydają się być dla niego zbyt duże. Sam siebie ocenia bardzo negatywnie. Czuje się wobec siebie złość i litość. W stosunku do otoczenia ma wysokie wymagania – liczy na pomoc bliskich, domagając się wręcz wyręczania w codziennych obowiązkach.
Taka postawa powoduje, że osoba doświadczająca dysforii zupełnie inaczej odbiera rzeczywistość. Stale towarzyszą jej tylko negatywne emocje, nie potrafi się cieszyć. Ma to destrukcyjny wpływ na psychikę i samopoczucie. Chroniczna dysforia może ostatecznie prowadzić do poważnych zaburzeń psychicznych.
Dysforia gatunkowa z kolei opisywana jest jako silne poczucie bycia zwierzęciem, które uwięzione jest w ludzkim ciele. Dysforia płciowa objawia się utożsamianiem się z płcią przeciwną, np. osoba mająca wszystkie fizyczne cechy kobiece ma przeświadczenie, że jest mężczyzną.
3. Dysforia – choroby
Są osoby, które mają skłonność do dysforii. Ich postawa wynika z nieodpowiedniego przygotowania do życia w społeczeństwie. Osoba taka nie jest zaradna, nie potrafi walczyć o swoje i rozwiązywać problemów, co może być efektem tego, że w dzieciństwie była we wszystkim wyręczana.
Częściej jednak dysforia jest objawem choroby. Może występować w zaburzeniach osobowości. Z kolei dysforia w depresji jest najczęściej spotykana i stąd jej pojawienie się powinno być sygnałem do konsultacji z psychologiem.
Dysforia bywa też obserwowana w niektórych odmianach padaczki, schizofrenii, zespołach otępiennych, m.in. w chorobie Alzheimera. Może być również wiązać się z zażywaniem substancji psychoaktywnych, m.in. kokainy.
4. Dysforia – leczenie
Powtarzające się stany dysforii wymagają konsultacji ze specjalistą. O tym, jak leczyć dysforię, i czy jest to w ogóle konieczne, decyduje lekarz. Może się bowiem okazać, że taki stan przygnębienia jest jedynie wyrazem życiowej niezaradności. Współpraca z psychologiem i praca nad sobą powinny pomóc pokonać ten problem.
Jeśli jednak dysforia jest jednym z objawów choroby, np. depresji czy schizofrenii, psychiatra najczęściej decyduje się włączyć odpowiednie środki farmakologiczne (leki antydepresyjne i uspokajające). I w tym przypadku korzystna dla chorego okazać się może psychoterapia.
Osoby z dysforią często same nie są w stanie wyjść z podłego nastroju. Potrzebna jest im pomoc osób bliskich oraz specjalistów.
Nie czekaj na wizytę u lekarza. Skorzystaj z konsultacji u specjalistów z całej Polski już dziś na abcZdrowie Znajdź lekarza.
