BMI wynoszące 16 lub mniej oznacza wygłodzenie. Jest to znaczna utrata tkanki mięśniowej i tłuszczowej, stanowiąca zagrożenie dla zdrowia i życia. Następuje ona wskutek dysproporcji pomiędzy ilością spożywanego pokarmu a wydatkiem energetycznym.
Wygłodzenie może być skutkiem problemów psychologicznych, takich jak jadłowstręt psychiczny, czyli anoreksja. Choroba ta charakteryzuje się niechęcią do utrzymania normalnej masy ciała – chorzy zatracają zdolność do obiektywnej oceny swojej masy ciała i proporcji. Około 90 proc. osób posiadających BMI poniżej 16 lub cierpiących na anoreksję to dziewczęta i kobiety w wieku 12-25 lat. Ofiary anoreksji często odczuwają lęk przed przybieraniem na wadze. Wygłodzeniu często towarzyszą depresja i zaburzenia obsesyjno-kompulsywne.
Utrata apetytu, nudności i wymioty mogą być również spowodowane niedostatecznym dotlenieniem rdzenia podłużnego, podwyższonym ciśnieniem śródczaszkowym, infekcją jamy ustnej, niedrożnością przewodu pokarmowego, chorobą wątroby lub nerek, alergią pokarmową, a także stosowaniem niektórych leków.
Wygłodzenie może doprowadzić do skrajnego wycieńczenia organizmu, a w konsekwencji nawet do śmierci. Innymi możliwymi skutkami tego stanu są uszkodzenia wielu narządów i układów w ciele człowieka. Przeważnie towarzyszą mu niedobory białka i witamin. W takiej sytuacji organizm zużywa pokłady tkanki tłuszczowej i mięśniowej celem wytworzenia energii koniecznej do podtrzymania podstawowych funkcji układu nerwowego i serca.
W przypadku BMI wynoszącego mniej niż 16 niezbędna jest specjalistyczna konsultacja i zmiana nawyków żywieniowych.
16,0–17,0 – wychudzenie
BMI wynoszące 16,0-17,0 oznacza wychudzenie. Jest to stan zagrażający zdrowiu, wynikający ze spożywania zbyt małej ilości kalorii lub nadmiernej aktywności fizycznej. Wychudzenie diagnozuje się, jeżeli masa ciała danej osoby spada o 10 proc. poniżej optymalnej wartości. Wskaźnik BMI pozwala zdiagnozować ten stan i daje sygnał do zmian, które mogą zapobiec negatywnym konsekwencjom zdrowotnym zbyt niskiej masy ciała.
Przyczyn wychudzenia może być wiele, a do najczęstszych zaliczamy nieprawidłowe nawyki żywieniowe, pomijanie posiłków, głodówki oraz przeciążenie fizyczne. Do nadmiernej utraty masy ciała przyczyniają się również stres i inne czynniki emocjonalne. Wychudzenie może być objawem dysfunkcji układu trawiennego lub zaburzeń metabolicznych. Niestrawność, biegunka, zaparcia, robaczyca, zaburzenia czynności wątroby, bezsenność i problemy seksualne także mogą doprowadzić do znacznego obniżenia BMI.
Osoby wychudzone stają się apatyczne i łatwo się męczą z powodu niskich pokładów energii. Obniżona odporność zwiększa ich podatność na infekcje. Stan wychudzenia zwiększa także ryzyko chorób układu oddechowego i sercowo-naczyniowego.
Tak niski wskaźnik masy ciała może być także następstwem chorób, takich jak anoreksja, AIDS, gruźlica czy choroby nowotworowe. W przypadku BMI wynoszącego 16,0-17,0 konieczne są badania diagnostyczne, które wykluczą lub potwierdzą medyczne przyczyny wychudzenia.
Aby ograniczyć ryzyko chorób wynikających ze zbyt niskiej masy ciała, zalecana jest zmiana nawyków żywieniowych, a w szczególności dostarczenie zwiększonej ilości kalorii na drodze zbilansowanej diety, najlepiej ułożonej przez specjalistę. Korzyści przynieść może także regularna, ale nie nadmierna aktywność fizyczna, relaks, zmniejszenie poziomu stresu i odpowiednia ilość snu.
17–18,5 – niedowagę
BMI mieszczące się w zakresie 17,0-18,5 oznacza niedowagę. Nieznacznie niższy niż normalny wskaźnik masy ciała często jest wynikiem rygorystycznego stosowania się do zasad zdrowego stylu życia. Specjaliści podkreślają, że niewielkie wykroczenie poza zakres prawidłowego BMI może się wiązać ze zwiększoną długością życia. Jednak podobne korzyści nie pojawiają się u wszystkich osób posiadających niski wskaźnik masy ciała.
Wielu ludzi błędnie przyjmuje jednak, że niedowaga jest jedynym sposobem na atrakcyjną sylwetkę. Podczas gdy niektóre osoby z podobnym BMI są szczupłe i energiczne, jedzą normalne porcje pożywienia i nie przybierają na wadze, inne mogą doświadczyć spadku energii i w celu uzyskania niskiej masy ciała stosują restrykcyjne diety odchudzające, mogące prowadzić do niedoborów składników odżywczych.
Niedowaga może być skutkiem uwarunkowań genetycznych, cech indywidualnych, zmian hormonalnych lub niektórych chorób. Zdarzają się sytuacje, w których niedowaga powoduje utratę masy kostnej, wypadanie włosów, zaburzenia rytmu serca i problemy z płodnością. Może także zwiastować rozwój zaburzeń odżywiania, takich jak anoreksja. Nadmierne zaniepokojenie własną sylwetką, skutkujące celowym pomijaniem posiłków, powinno zaniepokoić, w szczególności jeżeli pojawia się u osób z BMI wskazującym na niedowagę.
Podczas gdy niedowaga nie jest tak wyniszczająca, jak wychudzenie lub wygłodzenie, łatwo przekroczyć granicę, kiedy zaczyna niszczyć zdrowie. Pamiętaj, że BMI bliskie 17 jest sygnałem ostrzegawczym, który powinien skłonić cię do zmiany nawyków żywieniowych.
18,5–25,0 – wartość prawidłową
BMI wynoszące od 18,5 do 25,0 określane jest jako prawidłowe. Zakres ten jest identyczny dla wszystkich osób dorosłych, niezależnie od ich wieku i płci. Szczupłe kobiety zazwyczaj posiadają współczynnik masy ciała mieszczący się w dolnym zakresie skali, a mężczyźni częściej zbliżają się do pułapu 25.
Czasem prawidłowa masa ciała może być niższa w przypadku niektórych kobiet. Zwiększone BMI może być natomiast skutkiem przyrostu masy mięśniowej u osób aktywnych fizycznie, zwłaszcza kulturystów. Należy pamiętać, że wynik mieszczący się w prawidłowym zakresie może nie odzwierciedlać optymalnej masy ciała dla dzieci, nastolatków, kobiet w ciąży i sportowców.
Osoby, które przekraczają górną granicę tej kategorii BMI narażone są na komplikacje zdrowotne wynikające z nadmiernej masy ciała, takie jak nadciśnienie, choroby serca, udar, cukrzyca, zapalenie stawów czy nowotwory.
Wśród przyczyn odchyleń od prawidłowego BMI wymienia się przede wszystkim spożycie kalorii przekraczające wydatek energetyczny człowieka. U niemowląt i dzieci nieprawidłowa masa ciała może wynikać z cech genetycznych, słabego metabolizmu płodu, niskiej masy urodzeniowej, nieprawidłowego odżywiania matki, zbyt krótkiego karmienia piersią, niewystarczającej aktywności fizycznej i złych nawyków żywieniowych w dzieciństwie.
Osoby z BMI blisko górnej lub dolnej granicy prawidłowego zakresu powinny podjąć działania zapobiegające dalszemu wzrostowi lub spadkowi masy ciała. W razie jakichkolwiek wątpliwości dotyczących współczynnika BMI, należy udać się do specjalisty.
25,0–30,0 – nadwagę
BMI mieszczące się w zakresie 25,0-30,0 oznacza nadwagę. Jest to stan wpływający na zwiększone ryzyko chorób układu sercowo-naczyniowego, w związku z czym wymaga zdecydowanej interwencji.
Nadwaga może być spowodowana wieloma czynnikami, jednak najczęściej jest skutkiem braku równowagi pomiędzy spożyciem kalorii a wydatkiem energetycznym. Możliwą przyczyną są także uwarunkowania genetyczne i środowiskowe.
Wskaźnik BMI pozwala w wiarygodny sposób stwierdzić nadwagę oraz ryzyko chorób związanych z nadmierną masą ciała. Osoby z nadwagą są bardziej narażone na śmierć niż ludzie z prawidłowym BMI. Nadmierna masa ciała może przyczyniać się do choroby niedokrwiennej serca, nadciśnienia tętniczego, zaburzeń lipidowych, hiperglikemii, kamicy pęcherzyka żółciowego, choroby zwyrodnieniowej stawów oraz insulinooporności. Im wyższe jest BMI, tym większe prawdopodobieństwo zaburzeń metabolicznych wynikających z nadwagi.
Aby zapobiec dalszemu wzrostowi masy ciała oraz obniżyć BMI, konieczna jest zmiana nawyków żywieniowych, najlepiej pod okiem specjalisty. Oprócz zbilansowanej diety należy także pamiętać o regularnej aktywności fizycznej. Bez zdecydowanych kroków nadwaga może przerodzić się w otyłość, która niesie jeszcze poważniejsze konsekwencje dla zdrowia i jest znacznie trudniejsza do pokonania.
30,0–35,0 – I stopień otyłości
BMI mieszczące się zakresie 30,0-35,0 określane jest jako I stopień otyłości. U osób posiadających podobny wskaźnik masy ciała nagromadzenie tkanki tłuszczowej jest wyższe niż zalecane, co niesie ryzyko wielu chorób.
I stopień otyłości rozwija się, gdy spożywamy więcej kalorii niż jesteśmy w stanie spalić – niespożytkowana energia odkładana jest w ciele w postaci tkanki tłuszczowej.
Osoby z BMI mieszczącym się w zakresie I stopnia otyłości przeważnie jedzą dużo i mało ćwiczą. Często regularnie spożywają nadmierne ilości alkoholu, są byłymi palaczami lub po prostu prowadzą siedzący tryb życia. Jednak możliwy jest także przyrost masy ciała wskutek niedoczynności tarczycy, a także stosowania leków przeciwdepresyjnych, przeciwpsychotycznych i steroidów.
Osoby z I stopniem otyłości powinny pamiętać, że wraz z wiekiem metabolizm spowalnia i organizm nie potrzebuje już tylu kalorii co wcześniej. Po 40 roku życia posiadacze BMI 30,0-35,0 zaczynają przybierać na wadze. Dotyczy to w szczególności kobiet po menopauzie, których metabolizm jest wolniejszy, powodując wzrost wagi.
Na otyłość typu I wpływ mogą mieć także predyspozycje genetyczne i niski poziom aktywności fizycznej. Nie bez znaczenia jest również czynnik psychologiczny, ponieważ wiele osób rozwija wysokie BMI „zajadając” negatywne emocje.
Jeżeli twoje BMI wskazuje na I stopień otyłości, powinieneś podjąć kroki w celu obniżenia masy ciała, ponieważ pogłębiający się problem jest coraz trudniejszy do rozwiązania. Dlatego też pamiętaj o regularnej aktywności fizycznej i odpowiedniej diecie, najlepiej dostosowanej do twoich indywidualnych potrzeb przez specjalistę w zakresie żywienia człowieka.
35,0–40,0 – II stopień otyłości
BMI mieszczące się w zakresie 35,0-40,0 oznacza II stopień otyłości. Wynika ona z nadmiernego spożycia kalorii w porównaniu do wydatku energetycznego. Spowodowana może być również czynnikami emocjonalnymi, hormonalnymi i dziedzicznymi.
Ponadto na otyłość II stopnia narażeni są posiadacze genu otyłości, który reguluje produkcję leptyny przez komórki tłuszczowe. W razie potrzeby wysyła ona sygnały do mózgu mające na celu ograniczenie spożycia kalorii. Mutacje genetyczne mogą obniżyć produkcję leptyny, co skutkuje zaburzeniami łaknienia i przyrostem masy ciała.
Otyłość II stopnia przyczynia się do podwyższonego ciśnienia krwi, zaburzeń lipidowych, miażdżycy tętnic, zwyrodnienia naczyń krwionośnych, choroby niedokrwiennej serca, zastoinowej niewydolności serca, udaru, hipowentylacji, cukrzycy typu 2, choroby pęcherzyka żółciowego, choroby zwyrodnieniowej stawów, raka jelita grubego, piersi i macicy. Nadmierne spożycie rozpuszczalnych w tłuszczach witamin A i D może prowadzić do ich gromadzenia w organizmie na toksycznym poziomie.
Nadmierna waga może być przyczyną stresu emocjonalnego. Często jako atrakcyjne określane są osoby szczupłe i muskularne. Tymczasem otyli nierzadko doświadczają dyskryminacji w życiu codziennym, co może prowadzić do poczucia winy, uczucia poniżenia i niskiej samooceny.
W przypadku otyłości II stopnia niezbędny jest odpowiedni plan żywieniowy zakładający określone zapotrzebowanie na kalorie, witaminy i składniki mineralne. Ponadto wskazana jest aktywność fizyczna. Jeżeli chcesz skutecznie zmniejszyć masę ciała, powinieneś zmienić codzienne nawyki, np. jeść mniejsze ilości pokarmu i rozsądniej dobierać spożywane produkty. W przypadku posiadaczy genu otyłości konieczna może okazać się farmakoterapia.
powyżej 40,0 – III stopień otyłości
BMI wynoszące powyżej 40 oznacza III, najwyższy stopień otyłości. Stan ten wiąże się z dużym nagromadzeniem tłuszczu, co ma skrajnie negatywny wpływ na zdrowie. Osoby otyłe spożywają dużo więcej kalorii niż spalają, często unikają także aktywności fizycznej – prowadzą siedzący tryb życia. Jedną z najczęstszych przyczyn tak wysokiego BMI są także zaburzenia snu – brak jego wystarczającej ilości stymuluje apetyt i przyczynia się do zaburzeń hormonalnych.
Jeżeli cierpisz na otyłość III stopnia, jesteś szczególnie narażony na śmierć w wyniku chorób układu krążenia. Nadmierna waga jest czynnikiem ryzyka choroby wieńcowej i udaru. W przypadku otyłości III stopnia insulina produkowana jest w nadmiernej ilości, co prowadzi do wysokiego ciśnienia tętniczego. W wyniku dyslipidemii, która jest częsta u osób otyłych, następuje wzrost poziomu trójglicerydów, spadek cholesterolu HDL i wzrost cholesterolu LDL.
Jeżeli spożywasz dużo produktów zawierających tłuszcze nasycone i cukier rafinowany, które modyfikują metabolizm lipidów, narażasz się na stłuszczenie wątroby. W otyłości III stopnia wątroba produkuje duże ilości cholesterolu, a jego stężenie w żółci jest znacząco podniesione. W ten sposób rośnie ryzyko kamieni żółciowych.
Ekstremalnie wysoka masa ciała naraża cię na choroby zwyrodnieniowe stawów, w szczególności kolanowych. Przyczynia się również do zaburzeń układu oddechowego – oddychanie jest utrudnione z powodu zmniejszonego rozmiaru płuc. Ponadto otyłość III stopnia powiązana jest z większym ryzykiem bezdechu sennego.
Leczenie otyłości III stopnia należy rozpocząć do wizyty u specjalisty. Musisz liczyć się z koniecznością niemal całkowitej zmiany codziennych nawyków.
BMI (z ang. Body Mas Index) to współczynnik, który pozwala obliczyć czy proporcje naszej masy ciała w stosunku do wzrostu są właściwe. Prawidłowe BMI oznacza w teorii, że nie mamy żadnych problemów ze zbyt dużą czy zbyt małą wagą i jednym słowem jesteśmy zdrowi. Jednak wskaźnik BMI ma kilka istotnych wad i nie zawsze trzeba ślepo wierzyć w to, co pokazuje wynik. Warto wiedzieć czym jest i jak się go oblicza, jednak nie może być to jedyne nasze źródło informacji.
Wskaźnik BMI (Body Mass Index - wskaźnik masy ciała) to opracowany przez belgijskiego statystyka Adolfa Queteleta wzór, który pozwala określić, czy nasz waga jest proporcjonalna do wzrostu i odwrotnie. Stosowanie go upowszechniło się w latach 70 i było wówczas jedynym źródłem wiedzy na temat tego, czy nasza masa ciała jest prawidłowa.
Wzór BMI to proste równanie matematyczne, które pozwala na wyliczenie zawartości tkanki tłuszczowej w naszym organizmie. Na początku wykorzystywany był tylko do mierzenia prawidłowej masy ciała kobiet i mężczyzn.
Zobacz film: "#dziejesienazywo: Nadwaga czy otyłość?"
Dzięki wprowadzeniu siatki centylowej, obecnie można także mierzyć BMI u dzieci i młodzieży w wieku szkolnym. Według autora wskaźnik BMI nie ma zastosowania w ocenie stanu otłuszczenia organizmu, jednak ze względu na swoją prostotę może być stosowany we wstępnej diagnostyce.
W latach 40. XX wieku zmodyfikowano tablice zależności wagi i wzrostu, dodając do nich proporcje i budowę ciała. W latach 70. w magazynie ‘’Journal of Chronic Diseanse’’ ukazał się obszerny artykuł na temat użyteczności kalkulatora BMI, jako parametru określającego zagrożenie otyłością w przypadku jednostki.
2. Dla kogo jest wzór BMI?
Na samym początku wzór BMI służył przede wszystkim w diagnostyce otyłości. Dzięki określeniu wartości BMI lekarze mogli przewidzieć ryzyko wystąpienia kłopotów z nadwagą, jeszcze zanim osiągnęła ona poważne stadium. Metoda ta okazywała się bardzo przydatna.
Obecnie kalkulator BMI wykorzystuje się także w innych celach. Służy także określaniu swojej prawidłowej wagi, dzięki czemu można dopasować dietę i stopień aktywności indywidualnie do siebie.
Także osoby z niedowagą mogą dzisiaj skorzystać ze wzoru BMI, aby określić, ile jeszcze im brakuje do wagi idealnej i na tej podstawie opracować plan działania.
3. Jak obliczyć BMI - wzór
Obliczanie BMI jest niezwykle proste, wystarczy tylko zastosować się do ogólnoprzyjętego wzoru, jest on uniwersalny dla kobiet i mężczyzn. Aby obliczyć wartość swojego BMI, wystarczy podzielić masę swojego ciała przez wzrost podniesiony do kwadratu. Wygląda to następująco:
BMI = masa ciała / wzrost²
Innymi słowy: masa ciała / wzrost x wzrost. Należy też pamiętać o odpowiednich jednostkach. Wzrost zawsze podajemy w metrach, a więc nie 173, ale 1.73. Wagę podajemy zawsze w kilogramach.
Jak liczyć BMI
Przykładowo osoba mająca 173 cm wzrostu i ważąca 58 kg będzie miała BMI wynoszące 19.4, co oznacza wagę prawidłową.
3.1. Przedziały BMI
Wartość wskaźnika BMI pozwala określić, czy nasza waga jest prawidłowa, czy cierpimy na otyłość, nadwagę lub niedowagę. Aby to stwierdzić, należy zapoznać się z międzynarodową klasyfikacją BMI, która podzielona jest na 8 części:
poniżej 16,0 – wygłodzenie
16,0–17,0 – wychudzenie (spowodowane często przez ciężką chorobę)
17–18,5 – niedowagę
18,5–25,0 – wartość prawidłową
25,0–30,0 – nadwagę
30,0–35,0 – I stopień otyłości
35,0–40,0 – II stopień otyłości
powyżej 40,0 – III stopień otyłości (otyłość skrajna)
BMI dzieci obliczane jest w ten sam sposób, co u dorosłych, lecz potem porównywane ze średnimi wynikami w danej grupie wiekowej. Zamiast wyznaczania przedziałów wskazujących na otyłość, nadwagę i niedowagę, kalkulator BMI dzieci pozwala na porównanie wyników współczynnika danej płci i danego wieku.
Badania w Wielkiej Brytanii pokazują na przykład, iż dziewczynki w wieku 12-16 lat mają o wiele wyższy wskaźnik BMI niż chłopcy z tego samego przedziału wiekowego.
4. Zalety określania BMI
Niewątpliwą zaletą wskaźnika BMI jest fakt, że bardzo łatwo jest go policzyć. Dodatkowo obecnie jest to tak popularny wzór, że w internecie jest mnóstwo darmowych kalkulatorów.
Informacja o tym, że odbiegamy od ustalonej normy, jest dla nas cenną informacją. Badania wykazują, że wskaźnik BMI 18,5–25 cechuje osoby, które najdłużej cieszą się dobrym zdrowiem i które mają najmniejszą zachorowalność na choroby związane z naszą dietą, takie jak cukrzyca typu 2 lub miażdżyca.
5. Wady określania BMI
Niestety wskaźnik BMI ma dużo więcej wad niż zalet. Przede wszystkim jest badaniem niedokładnym i niekoniecznie logicznym. Opracowany na podstawie teorii statystyki może dawać fałszywy obraz rzeczywistości i zakłamywać nasz faktyczny stan zdrowia.
Sam autor wzoru podkreśla, że służy on bardziej badaniom populacji niż jednostek. Mimo to wskaźnik BMI znalazł zastosowanie we wstępnej diagnostyce zaburzeń odżywiania.
Wskaźnik BMI jest nieprawidłowy pod względem fizjologicznym, ponieważ nie uwzględnia wielu czynników, takich jak masa mięśniowa, gęstość kości czy faktyczna zawartość tkanki tłuszczowej. Często zdarza się, że osoba bardzo szczupła ma wysoką wagę i wysokie BMI dlatego, że dużo trenuje i ma naturalnie wyższą masę mięśni.
Według naukowców, wskaźnik BMI jest także pozbawiony sensu pod kątem medycznym. Podnoszenie wzrostu do kwadratu ma jedynie służyć dopasowaniu danych do statystyk i nie ma żadnej wartości naukowej.
Dodatkowo wzór BMI zakłada, że osoby z dużą ilością tkanki tłuszczowej mają wysokie BMI. Tymczasem zdarza się, że ludzie mający niewiele tłuszczu mają wysokie BMI - dzieje się tak z wielu powodów.
Jeszcze jedną wadą wzoru BMI jest fakt, iż określa on pewną idealnie opisaną grupę. Tymczasem każdy człowiek jest inny i nie da się polegać na ściśle określonych normach.
5.1. Płeć a wzór BMI
Wskaźnik BMI jest równy dla kobiet i mężczyzn, a więc tym bardziej nie może być traktowany jako wiarygodne źródło wiedzy. Kobiety mają naturalną skłonność do gromadzenia większej ilości tkanki tłuszczowej i mniejszej masy mięśniowej niż mężczyźni.
Zakładając, że kobieta i mężczyzna mają zbliżony wzrost i wagę, ich wskaźnik BMI będzie na podobnym poziomie. Można jednak z dużym prawdopodobieństwem stwierdzić, że u mężczyzny tkanka tłuszczowa będzie stanowiła mniejszy fragment masy ciała niż u kobiety.
Poziom tkanki tłuszczowej ma wpływ na zwiększenie ryzyka wystąpienia chorób związanych z otyłością. Znając tylko wzrost i wagę danej osoby, nie możemy jednoznacznie stwierdzić, jaki jest jej poziom tkanki tłuszczowej.
Co więcej, nie tylko poziom, ale i rozmieszczenie tkanki tłuszczowej odgrywa istotną rolę. O wiele groźniejsza jest otyłość brzuszna, która częściej występuje u mężczyzn, niż otyłość pośladkowo-udowa, częściej pojawiająca się u kobiet.
Może się więc okazać, że mimo zbliżonych wskaźników BMI, to mężczyzna będzie bardziej narażony na wystąpienie takich chorób jak zawał serca, miażdżyca, udar mózgu czy choroba niedokrwienna serca.
5.2. BMI a masa mięśniowa, gęstość kości i ilość tłuszczu
Biorąc pod uwagę tylko wzrost i wagę danej jednostki, nie skupiamy się na tym, co wchodzi w skład wagi ciała. Osoba umięśniona będzie cięższa od osoby, która ma mniej mięśni. Kilogram tkanki tłuszczowej zajmuje 3 razy większą objętość niż kilogram masy mięśniowej.
Zestawiając ze sobą kilka osób o takiej samej masie ciała, możemy zauważyć różnice w wyglądzie ich ciał. Wszystko to za sprawą proporcji masy mięśniowej do tkanki tłuszczowej, takich parametrów nie uwzględnia wskaźnik BMI.
Dlatego osoby umięśnione, które mają mniej tkanki tłuszczowej, mogą według kalkulatora BMI zostać zakwalifikowane jako osoby z nadwagą lub nawet otyłe. Nie ma to jednak żadnego przełożenia na stan faktyczny. Przeciwnie - osoby umięśnione i wysportowane często są o wiele zdrowsze.
Wskaźnik BMI jest prostym wzorem matematycznym, który nie uwzględnia również masy i gęstości kości. Osoby o drobnej budowie, będą miały zupełnie inne parametry prawidłowej masy ciała, niż osoby, u których gęstość kości jest większa.
Ponadto wraz z wiekiem zmniejsza się gęstość kości, co też istotnie wpływa na wagę ciała.
Podsumowując, korzystanie ze wzoru BMI ma charakter teoretyczny, a wynik obliczeń nie zawsze jest zgodny z rzeczywistością. Dzisiejszy świat oferuje znacznie więcej metod diagnostycznych.
Warto zainwestować w specjalną wagę, która łączy się z aplikacją w telefonie i pozwala określić dużo więcej parametrów i uwzględnia więcej czynników. Niektóre siłownie oferują także darmowe badanie, określające kompleksowy skład masy ciała.
6. Inne metody obliczania tkanki tłuszczowej
Jest wiele kalkulatorów pozwalających na ocenę tego, czy nasza waga jest prawidłowa. Można do nich zaliczyć m.in.:
BAI (Body Adiposity Index) – uważa się, że jest nieco bardziej precyzyjny niż kalkulator BMI, do jego obliczania wymagany jest wzrost, obwód bioder i wiek,
YMCA – jest to kalkulator pozwalający ocenić zawartość tkanki tłuszczowej w organizmie, do jego obliczenia wykorzystuje się obwód pasa, płeć i masę badanego,
WHR (Waist–Hip–Ratio) – umożliwia określenie rodzaju nadwagi (brzuszna lub udowa).
7. Skutki nieprawidłowego BMI
Jeśli nasze BMI znacząco przekracza granice prawidłowej wagi, może wiązać się to z różnymi problemami zdrowotnymi. Nadwaga i otyłość grozi chorobami takimi jak:
Nie czekaj na wizytę u lekarza. Skorzystaj z konsultacji u specjalistów z całej Polski już dziś na abcZdrowie Znajdź lekarza.
Kinga Olchowy
Redaktor. Autor, redaktor, freelancer. Absolwentka dziennikarstwa i polonistyki. W mediach od 2019 roku. Właścicielka agencji kreatywnej skupionej na copywritingu i strategiach marketingowych. Prywatnie wielka fanka kotów, wegańskiego jedzenia i domowej dżungli. Zainteresowania tematyczne: psychologia i psychosomatyka, uroda, medycyna wschodnia.
Paula Komendarczuk
Copywriterka i redaktorka, związana z Wirtualną Polską od 2018 roku. Autorka lifestylowych tekstów, ze szczególnym zamiłowaniem do artykułów o tematyce zdrowotnej i psychologicznej. Obecnie spełnia się w roli dziennikarki WP AbcZdrowie, dbając o atrakcyjność treści zarówno dla czytelników, jak i wyszukiwarek.