Przeciwciała przeciw protrombinie IgM
Przeciwciała przeciw protrombinie w klasie IgM, obok przeciwciał przeciw β2- glikoproteinie I, antykoagulantu toczniowego (LA) oraz przeciwciał antykardiolipinowych, należą do grupy, tzw. przeciwciał antyfosfolipidowych. Przeciwciała te są markerami, czyli inaczej wskaźnikami, zespołu antyfosfolipidowego. Zespół antyfosfolipidowy (z ang. APS- antiphospholipid syndrome), nazywany jest również zespołem Hughesa. Charakteryzuje się występowaniem objawów zakrzepicy naczyń, nawrotowych poronień oraz trombocytopenią (obniżeniem ilości płytek krwi, odpowiedzialnych za krzepnięcie, poniżej normy). W surowicy osób cierpiących na APS wykrywa się właśnie wspomniane specyficzne przeciwciała antyfosfolipidowe, które skierowane są przeciwko białkom osocza wiążącym fosfolipidy o ujemnym ładunku. Fosfolipidy z kolei to cząsteczki, które stanowią główny składnik budowy błon komórkowych.
Przeciwciała przeciw protrombinie IgM
W tym artykule:
Co to jest zespół antyfosfolipidowy (APS)?
Zespół antyfosfolipidowy (APS) to schorzenie należące do grupy chorób reumatologicznych. Spowodowany jest działaniem przeciwciał antyfosfolipidowych. Zespół antyfosfolipidowy można podzielić na:
- pierwotny - gdy występuje samoistnie, bez współistnienia z innymi chorobami;
- wtórny - gdy towarzyszy innym chorobom, najczęściej jest to toczeń rumieniowaty układowy (SLE).
W przebiegu zespołu antyfosfolipidowego mogą występować takie objawy, jak:
- objawy związane z zakrzepicą żylną lub tętniczą; zależą one od tego, gdzie umiejscowił się zakrzep (np. zakrzepica żył głębokich kończyn dolnych, zapalenie żył powierzchownych kończyn dolnych, owrzodzenia kończyn dolnych, nadciśnienie płucne, zapalenie wsierdzia, zakrzepica naczyń wieńcowych, udar mózgu, otępienie i wiele innych);
- niepowodzenia położnicze (poronienia – dotyczą nawet 80% kobiet z nieleczonym zespołem antyfosfolipidowym, a także przedwczesne porody, stany przedrzucawkowe, niewydolność łożyska, ograniczony wzrost płodu);
- zapalenie stawów rozwijające się w 40% przypadków zespołu APS;
- martwica aseptyczna kości;
- zmiany skórne; najbardziej typowa dla zespołu antyfosfolipidowego jest tzw. siność siateczkowa (livedo reticularis).
Charakterystyka przeciwciał przeciw protrombinie
Istnieją różne hipotezy, dotyczące patofizjologicznej roli przeciwciał przeciw protrombinie w rozwoju objawów zespołu antyfosfolipidowego. Oto kilka z nich:
- przeciwciała przeciw protrombinie hamują modulujący wpływ trombiny na komórki śródbłonka (czyli komórki wyścielające od wewnątrz naczynia krwionośne), co może upośledzać uwalnianie prostacykliny (substancji, która odznacza się silną zdolnością rozszerzania naczyń i zmniejszania zlepianie się płytek krwi) oraz może hamować aktywację białka C;
- przeciwciała przeciw protrombinie rozpoznają kompleks protrombina/anion fosfolipidowy na powierzchni komórek śródbłonka naczyń, co indukuje reakcje prozakrzepowe przy udziale protrombiny;
- przeciwciała przeciw protrombinie mogą zwiększać powinowactwo protrombiny do fosfolipidów i dzięki temu indukować mechanizmy prozakrzepowe.
Oznaczanie przeciwciał przeciw protrombinie
Badanie poziomu przeciwciał przeciw protrombinie w klasie IgM przeprowadza się z surowicy krwi. Krew pobiera się na skrzep. Surowica może być przechowywana w temperaturze +4 stopni Celsjusza, do 7 dni. Zamrożoną można przechowywać przez około 30 dni. Pacjent do pobrania próbki krwi nie musi być na czczo. Czas oczekiwania na wyniki badania może wynosić nawet do 3 miesięcy.
Źródła
- Zespół antyfosfolipidowy
- Brzosko M., Samborski W., Reumatologia praktyczna, Wolters Kluwer, Kraków 2011, ISBN 978-83-264-1376-6
- Szczeklik A. (red.), Choroby wewnętrzne, Medycyna Praktyczna, Kraków 2011, ISBN 978-83-7430-289-0
- Puszczewicz M. Wielka interna - reumatologia, Medical Tribune Polska, Warszawa 2010, ISBN 978-83-62597-06-2
Treści w naszych serwisach służą celom informacyjno-edukacyjnym i nie zastępują konsultacji lekarskiej. Przed podjęciem decyzji zdrowotnych skonsultuj się ze specjalistą.
