Łysienie a zmiany hormonalne - łysienie androgenowe, łysienie a hormony tarczycy
Łysienie to przejściowe lub trwałe wypadanie włosów na ograniczonej powierzchni lub obejmującej cała owłosioną skórę głowy. Jest ono dużym problemem estetycznym i psychologicznym dla osób nim dotkniętych. Łysienie uważane jest przez nich za objaw starzenia się i przyczynę mniejszej atrakcyjności. Powoduje to występowanie u nich wielokierunkowych zaburzeń psychologicznych objawiających się obniżoną samooceną, trudnościami w nawiązywaniu kontaktów interpersonalnych. U podłoża większości przypadków łysienia leżą zmiany hormonalne.
1. Łysienie androgenowe
Łysienie androgenowe jest najczęstszą przyczyną łysienia. Stanowi ono ponad 95% przypadków. Występuje zarówno u mężczyzn jak i kobiet. Jest ono spowodowane niekorzystnym wpływem androgenów (męskich hormonów a zwłaszcza dihydroepitestosteronu, który jest aktywnym metabolitem testosteronu. Wpływa on na cykl rozwoju włosa. Skraca fazę wzrostu włosa (faza anagenu) na rzecz wydłużenia fazy spoczynku (telogenu). Włosy telogenowe są cienkie, gorzej wybarwione, tkwią płytko pod skórą. Podczas codziennej pielęgnacji bardzo łatwo wypadają.
Największy wpływ androgeny mają na włosy położone w okolicy kątów skroniowo-czołowych i na szczycie głowy, zaś najmniejszy na potylicy. Tłumaczy to, dlaczego wyłysieniu ulegają okolice kątów i szczyt głowy, a włosy w okolicy potylicznej są zawsze zachowane. Pierwsze objawy łysienia androgenowego pojawiają się u mężczyzn między 20. a 30. rokiem życia, u kobiet nieco później powyżej 30 roku życia. Łysienie rozpoczyna się powiększeniem kątów czołowo-skroniowych, a następnie dochodzi do przerzedzania włosów na szczycie głowy.
U kobiet poszerzenie się przedziałka to pierwsze objawy łysienia. Następnie dochodzi do przerzedzenia włosów na szczycie głowy z zachowaniem 2-3 centymetrowego pasma włosów nad czołem. Łysienie androgenowe u kobiet zazwyczaj nie prowadzi do całkowitej utraty włosów, a jedynie do ich przerzedzenia.
2. Łysienie a hormony tarczycy
Do innych hormonalnych przyczyn wypadania włosów należą zaburzenia poziomów hormonów tarczycy. Zarówno zbyt duża ich ilość (w nadczynności tarczycy) jak i zbyt mała (w niedoczynności) skutkują zmianami w cyklu rozwoju włosa. Podobnie jak androgeny hormony tarczycy zwiększają ilość włosów znajdujących się w stadium telogenu i tym samym zwiększają ilość traconych włosów.
W przebiegu chorób tarczycy zmianie ulega wygląd zewnętrzny włosa. Włosy u chorego na nadczynność tarczycy są cienkie, jedwabiste, o wzmożonym połysku, zaś w przypadku niedoczynności są one suche, szorstkie i łamliwe. Skuteczne leczenie patologii tarczycy wpływa na zahamowanie postępów łysienia i sprzyja odrostom włosów.
3. Estrogeny a wypadanie włosów
Estrogeny wpływają ochronnie na włosy kobiety. Spowodowane jest to oddziaływaniem tych hormonów na cykl rozwoju włosa. W przeciwieństwie do androgenów, estrogeny zatrzymują włos w fazie wzrostu, blokując przejście do kolejnych faz cyklu, co skutkuje zwiększeniem liczby włosów na głowie. W czasie ciąży, gdy obserwuje się wysokie poziomy naturalnych estrogenów oraz w czasie przyjmowania tabletek antykoncepcyjnych włosy wyraźnie stają się gęstsze.
Spadek poziomów hormonów po porodzie lub odstawieniu tabletek antykoncepcyjnych powoduje przechodzenie włosów z stadium anagenu do fazy telogenu, co uwidacznia się, jako nasilone wypadanie włosów po kilku tygodniach od porodu lub zaprzestaniu przyjmowania tabletek. Dochodzi wówczas do swoistego wyrównania ilości włosów na głowie. Włosy, które kiedyś miały wejść w stadium telogenu, ale zostały przyhamowane przez estrogen, po spadku poziomu tego ostatniego masowo przechodzą w stadium spoczynku i wypadają. Utrata poporodowa włosów (łysienie poporodowe) trwa do 6 miesięcy. Po tym okresie należy się zgłosić do lekarza w celu podjęcia diagnostyki przedłużonego wypadania włosów.
Skorzystaj z usług medycznych bez kolejek. Umów wizytę u specjalisty z e-receptą i e-zwolnieniem lub badanie na abcZdrowie Znajdź lekarza.