Badania w łysieniu
W ostatnich latach znacznie powiększył się zakres możliwości dotyczący diagnostyki chorób przebiegających z łysieniem. Poza klasycznymi metodami diagnostycznymi, takimi jak badanie kliniczne, test pociągania, trichogram, fototrichogram, trichoskan, obecnie dysponuje się także trichoskopią i refleksyjną mikroskopią konfokalną in vivo.
1. Badania włosów
Dobowe wypadanie włosów – w warunkach fizjologicznych (prawidłowych) zdrowy człowiek traci około 70–100 włosów dziennie podczas czesania i około 200 podczas mycia. Badanie polegające na liczeniu przez chorego ilości wypadających włosów jest jednak mało miarodajne.
Test mycia – miał różnicować łysienie androgenowe od łysienia telogenowego. Obecnie jest to badanie historyczne.
Test pociągania – polega na delikatnym pociągnięciu po 40–60 włosów w trzech lokalizacjach na skórze owłosionej głowy. Jeśli w rękach lekarza zostają w dowolnej lokalizacji ponad 3 włosy lub ponad 10 włosów łącznie, uznaje się, że test jest dodatni. Test ten jest badaniem uzupełniającym, szczególnie w ocenie aktywności danej choroby. W przypadku badania aktywności łysienia plackowatego należy pociągać włosy z obrzeża ogniska. Test jest trudny do wykonania u osób z bardzo krótkimi włosami.
Trichogram – jest najszerzej stosowaną metodą diagnostyczną. Badanie polega na ocenie mikroskopowej około 100 opuszek włosów pacjenta pobranych przez lekarza. Włosy pobiera się zazwyczaj w równej liczbie z dwóch okolic owłosionej skóry głowy – pierwszą z okolicy czołowej, natomiast drugą z okolicy potylicznej. Włosy pobiera się jednym zdecydowanym ruchem, pincetą umieszczoną około 0,5 cm od powierzchni skóry. Badanie umożliwia ocenę liczby włosów oraz tego, w której fazie wzrostu się znajdują.
Mikroskopia świetlna – służy do oceny łodyg włosów. Do badania pobiera się zazwyczaj od kilku do kilkudziesięciu włosów. Jest szczególnie przydatna w rozpoznawaniu łysienia o podłożu genetycznym.
Ocena histopatologiczna – jest najistotniejszą metodą pomocniczą w diagnostyce trichologicznej. Badanie polega na pobraniu co najmniej dwóch wycinków skóry, na której występuje łysienie, i ocenie łącznej liczby mieszków włosowych prawidłowych i zmienionych chorobowo. Wykonuje się je w celu różnicowania łysienia androgenowego z przewlekłym łysieniem telogenowym. Innym wskazaniem do badania histopatologicznego jest podejrzenie nietypowego łysienia plackowatego oraz łysienia bliznowaciejącego.
Fototrichogram – jest to badanie nieinwazyjne, polegające na wykonaniu dwóch fotografii tego samego miejsca na skórze owłosionej głowy. Pierwsze zdjęcie wykonuje się po ogoleniu fragmentu skóry, a drugie po 72 godzinach. Ocenia się w ten sposób różnicę między włosami anagenowymi (urosną na ok. 1 mm) a telogenowymi (brak wzrostu).
Trichoskan – skomputeryzowana wersja fototrichogramu.
Trichoskopia – jest nową metodą diagnostyczną, opierającą się na podstawie oceny wszystkich warstw skóry i włosów za pomocą wideodermoskopu. Jest to technika cyfrowa umożliwiająca powiększenie zmienionych miejsc, w celu ich lepszej oceny. Trichoskopia pozwala na rozpoznanie włosów dystroficznych, resztkowych czy ułamanych, a także włosów pociąganych w trichotillomanii. Metoda ta umożliwia ponadto różnicowanie włosów wypadających i włosów łamiących się, co zazwyczaj nie jest proste w ocenie klinicznej lub ocenie innymi metodami diagnostycznymi.
Refleksyjna konfokalna laserowa mikroskopia skaningowa in vivo– jest techniką nieinwazyjnego obrazowania naskórka i skóry, która swoją dokładnością dorównuje inwazyjnemu badaniu histologicznemu.
Nie czekaj na wizytę u lekarza. Skorzystaj z konsultacji u specjalistów z całej Polski już dziś na abcZdrowie Znajdź lekarza.