Czy wcześniej relacje między chłopcami były dobre? Czy zmieniły się dopiero jakiś czas temu? Jeśli tak, to od kiedy i czy może sobie Pani przypomnieć co działo się wtedy w życiu chłopców i Pani rodziny?
Czasami nawet najlepsze próby powstrzymania dziecka przed zachowaniem jakiego nie akceptujemy nie przynoszą efektu, albo nawet sytuacje pogarszają. Może warto wysłuchać obu chłopców, dowiedzieć się jak oni widzą swoją relację i dlaczego tak a nie inaczej się do siebie odnoszą. Gotowość rodzica do spokojnego wysłuchania wszystkich żalów, pretensji, argumentów, nawet jeśli się z nimi nie zgadza, może wiele zmienić. Często za „złym” zachowaniem dzieci/nastolatków kryje się to z czym sobie nie radzą, co jest dla nich smutne, co sprawia im ból.
Zachęcam do próby spokojnej rozmowy z obu chłopcami. Zorganizowaniu czasu tak, by wiedzieli, że w trakcie rozmowy mają Panią (oboje rodziców) do swojej dyspozycji. Że jest Pani gotowa wysłuchać wszystkich ich racji i jeszcze raz wytłumaczyć im jakie zachowania są dla Pani nie do przyjęcia. A potem spróbować spisać wspólnie zasady bycia razem – traktując tutaj obu chłopców jak partnerów w rozmowie, którym nie narzuca Pani rozwiązań, ale z którymi wspólnie ich Pani szuka. Mam świadomość, że w praktyce to zadanie może okazać się trudne do wykonania, ale pokazanie chłopcom, że zależy Pani na ich dobrych relacjach (co wcale nie musi być dla nich oczywiste) może bardzo pomóc i zachęcić ich do współpracy i zmiany zachowania.
