Jak przestać rozmyślać i zacząć działać?
Witam. Mam na imię Piotr. Mam 22 lata. Obecnie przebywam w Anglii. Póki chodziłem do szkoły wszystko układało się w miarę dobrze, mimo ojca alkoholika i częstych awantur. Do szkoły przestałem w pewnym momencie chodzić przygotowany, bo przestało mieć to dla mnie jakikolwiek sens. Bez przerwy zacząłem marzyć jakim wspaniałym człowiekiem będę w przyszłości. Cały czas rozmyślałem nad sobą, a na końcu i tak robiłem to co mi powiedziała mama lub bliscy.
Skończyłem szkołę 2 lata temu. Po podpowiedziach znalazłem pracę i wybrałem uczelnię. W pracy wyrabiałem się lecz ze względu na mój wiek i wątłą posturę byłem strasznie wyszydzany. Zaczęły się częste napady paniki, które miały miejsce tylko w domu. Tam czułem się bezpieczny. Bałem się cokolwiek zrobić w pracy, jakkolwiek zaradzić temu. Zaczęły się studia, jeździłem na nie regularnie, mimo pracy 5 dni w tygodniu. W listopadzie zacząłem chodzić na co miesięczne wizyty do psychiatry. I tak do maja - trwałem na tabletkach na uspokojenie coraz silniejszych, a potem psychotropach, w miedzy czasie kupując i rozbijając auto i coraz częściej pijąc alkohol. W maju zrobiłem parę głupot, za które mi wstyd do dziś. A w czerwcu na psychotropach i po spożyciu alkoholu wziąłem auto wjechałem celowo w słup. Nic mi nie było. Straciłem prawo jazdy i zyskałem kolejny wstyd w mojej miejscowości.
Od roku pracuję w Anglii. Spłaciłem grzywnę, pracuję na nockach, a w dzień nie robię nic. Po prostu przebywam. Nie jem tabletek, staram się nie nadużywać alkoholu. Po prostu wegetuję. Myśli o samobójstwie mam, ale tego nie zrobię ze względu na bliskich. Żyje z dnia na dzień, samotnie, z bałaganem w głowie i z marzeniami. Dochodzi do tego, że marzę czasami o przeszłości, np. o mojej imprezie na 18. urodziny. Wiem, że jestem chory. Nienawidzę siebie i tego co w mojej głowie siedzi. To jest ze mną 24 h na dobę. Najgorsze jest to, że wie o tym tylko parę osób. Przy pozostałych staram się być kimś innym. Bardziej normalnym.
