Nic mi się nie chce - co powinnam robić dalej?

Rzuciłam jedne studia, zaczęłam drugie, pierwszy semestr poszedł mi bardzo dobrze (średnia 4,5), ale w czasie drugiego semestru, któregoś dnia, po prostu doszłam do wniosku, że nie chcę już. Ani jeździć na uczelnię, ani być tam, ani się uczyć w domu, ani oglądać tych wszystkich gówniarzy z wydziału. Nie wiem, co o tym sądzić, bo po rzuceniu pierwszego kierunku miałam depresję przez 1,5 roku, a teraz jestem zadowolona z rzucenia studiów. Obojętna jest mi przyszłość, najważniejsze, żebym mogła siedzieć w domu i robić co mi się żywnie podoba. Właśnie to mnie martwi, że nie mam depresji! Mam tak kompletnie w nosie edukację, jak nigdy w życiu wcześniej. Czasem, jak teraz przychodzi mi myśl: Co ty najlepszego zrobiłaś? Dlaczego rzuciłaś studia? Wtedy sobie sama odpowiadam: Bo za dużo z nimi problemów, stresu, wstydu. Bałam się, że ośmieszę się na takim jednym przedmiocie i że nie napiszę prac semestralnych i magisterskiej, bo kompletnie nie umiem nic napisać! Poza tym boję się ludzi, jestem dziwna i nie mam sił zabiegać o znajomość z kimkolwiek. Mogę tak żyć? Czy to jest normalne? Dodam, że mam stwierdzony Zespół Aspergera i zaburzenia obsesyjno-kompulsyjne. Ale czy to usprawiedliwia moje zachowanie?

KOBIETA ponad rok temu

Psychologia Problemy psychologiczne Emocje

Miłość od pierwszego wejrzenia częściej przytrafia się mężczyznom

Lek. Anna Syrkiewicz Lekarz medycyny rodzinnej, Błonie

82 poziom zaufania

Witam serdecznie!
Zrezygnowanie z kolejnego kierunku studiów niekoniecznie musi przemawiać za wystąpieniem patologii. Zdarza się, że młodzi ludzie tuż po maturze nie wiedzą, co chcą robić w życiu i idą na ciekawy wg nich kierunek studiów. W trakcie pierwszych miesięcy okazuje się jednak, że na informatyce dominuje matematyka, a na inżynierii środowiska fizyka i chemia, co nie do końca pokrywa się z ich wyobrażeniami. Wtedy zaczynają zastanawiać się nad innym kierunkiem studiów.

Z Twojego opisu wynika jednak, że to nie nauka, zainteresowania, a towarzystwo skłoniło Cię do odejścia ze studiów. Tego typu zachowania są typowe właśnie dla Zespołu Aspergera. Jak zapewne zdajesz sobie sprawę, jest to zaburzenie, w którym dochodzi do zaburzeń interakcji społecznych, braku chęci do współpracy w grupie.

Niestety, nie wspominasz, ile dokładanie masz lat i kiedy zostało postawione rozpoznanie. Zespół Aspergera pojawia się bowiem już we wczesnym dzieciństwie, a objawy narastają z wiekiem. Najtrudniejszy czas przypada na czas dojrzewania. Niektórzy specjaliści przepisują w tym czasie neuroleptyki lub leki przeciwdepresyjne dla zmniejszenia objawów.

Ze względu na zauważone przez Ciebie zmiany zachowania, brak akceptacji swoich czynów powinnaś skontaktować się z psychiatrą, który będzie miał możliwość porozmawiania z Tobą. W trakcie wizyty lekarz zdecyduje o dalszym postępowaniu.

Pozdrawiam