Jak radzić sobie w trudnej relacji z rodzicami?

Witam. Mam 18 lat i od paru dni prawie nic nie jem. Długo się odchudzałam, ale jadłam zwykle przynajmniej 1200 kalorii. Tym razem jednak nie chodzi o wagę. Czuję, że nie mogę jeść, że nie zasługuje na jedzenie. Wykańcza mnie sytuacja w domu. Rodzice rozwiedzeni, z ojcem praktycznie nie mam kontaktu. Od jakiegoś czasu nie mieszka już z nami. Przyjeżdża jednak codziennie, ale rozmawia tylko z moją matką. Ja z nią rozmawiam tylko jak już musze. Mam także starszego brata, ale on kiedyś bardzo mi dokuczał a od kiedy przestał nie zamieniliśmy ze sobą ani jednego słowa. Mama robi zakupy i gotuje dla mojego brata wszystko. Mam wrażenie, że woli go ode mnie. Często na mnie narzekała, krzyczała i miała o wszystko pretensje. Mojego brata nigdy tak nie traktowała. Nawet gdy z nim rozmawia ma milszy głos. Wydaje mi się że mnie ma gdzieś. Chodzę do psychologa od jakiegoś czasu, bo sama o to poprosiłam, ale tracę nadzieję żeby mogło to jakoś pomóc. Mam dosyć tego, że nie mam z kim pogadać na codzień. Nie umiem rozmawiać z mamą, a jak już do tego dochodzi to nie umiem na nią patrzeć. Nie potrafię już o nic poprosić i bardzo mnie to męczy. Przykro mi, że nigdy sama nie zapyta czy nie chce iść do lekarza albo czy nie potrzebuje korepetycji lub jakichś zajęć dodatkowych a ja sama nie umiem o to poprosić. Wydarzyło się też kiedyś wiele rzeczy. Rodzice nigdy mnie za nie nie przeprosili, ale nawet gdyby to zrobili to nie wiem czy jestem w stanie im wybaczyć. Źle mi z tym, ale szczerze czuję że wręcz ich nienawidzę. Czuję się bardzo źle w domu i czuję że nic nie osiągnę. Czuję się też gorsza od innych. Przez to od paru dni nie jestem w stanie jeść. Nikt chyba tego nie zauważył bo i tak siedzę ciągle w swoim pokoju. Nie wiem co mam robić. Nie mówiłam jeszcze psychologowi o tym, że prawie nic nie jem bo w sumie trwa to dopiero kilka dni. Czy jak mu o tym powiem to będzie musiał powiadomić moich rodziców?