Szanowny Panie Marku, w pełni potwierdzam Pańską wątpliwość o zbyt szybkiej zmianie leku. Dulsevia ( duloksetyna ) w ilości 120 mg na dobę jest maksymalnie wysoką dawką tego leku jaka jest dopuszczalna w leczeniu. Stosowanie tego preparatu przez rok, w sytuacji zamiany na inny preparat o częściowo zbieżnym efekcie działania, wymaga odstawiania Dulsevii stopniowo, poprzez dawki 60 mg/dobę, a następnie - 30 mg dziennie, przez znacznie dłuższy niż 4 dni okres. Wellbutrin XR ( bupropion o zmodyfikowanym uwalnianiu ) w dawce 1 x dziennie 150 mg / dobę można zastosować "na zakładkę", tzn. w trakcie trwającego jeszcze leczenia Dulsevią 1 x 30 mg/d, nie prędzej niż po tygodniu brania tej najniższej dawki Duloksetyny. Takie skojarzone leczenie psychotropowe 2 preparatami o wspólnym dla obu punkcie biochemicznego uchwytu ( izoenzymu CYP2D6 ) jest niezwykle ryzykowne i wymaga perfekcyjnej obserwacji klinicznej, ponieważ praktyczne doświadczenie zakłada możliwość zamiany tych preparatów w przeciwnym kierunku, tzn. : z Bupropionu na Duloksetynę, gdyż taką opcję doświadczalnie już u ludzi sprawdzono. Bupropion hamuje działanie CYP2D6, a efekt ten utrzymuje się w organizmie jeszcze przez 1 tydzień po całkowitym odstawieniu Bupropionu. Natomiast Duloksetyna jest metabolizowana w wątrobie właśnie dzięki działaniu m.in. tego izoenzymu CYP2D6, co umożliwia uzyskanie pożądanych dla zdrowia efektów tego leku. Tak więc nastąpiła u Pana szkodliwa, a oczywista interakcja obu tych leków, nie tylko na poziomie wrażliwości receptorowej w mózgu ( tzn. działania neuroprzekaźników: noradrenaliny, dopaminy i serotoniny ), którą zapewne miał na myśli Pański lekarz. Parestezje należą do typowych objawów przedawkowania Wellbutrinem XR. Rozważa się wówczas podanie neutralizującego zatrucie węgla aktywowanego, a przy obecności innych jeszcze objawów - odtruwanie np. podaniem benzodwuazepiny. Najwłaściwszym zastosowaniem Wellbutrinu XR jest leczenie nałogu tytoniowego u osób cierpiących na depresję. Oba stosowane przez Pana leki mają szereg wielokierunkowych działań w organizmie wykorzystywanych najczęściej przez psychiatrów lub neurologów, a także w urologii, ginekologii, seksuologii oraz w ortopedii, reumatologii, diabetologii lub bariatrii ( leczeniu skojarzonym otyłości ).
