Jak radzić sobie z psychozą schizoafektywną, ktora właśnie dotknęła moją rodzinę?
Zdaje sobie sprawę, że choroba psychiczna jest chorobą nie tylko samej ofiary, ale także całej rodziny, w tym momencie dotyka mnie to bardzo głęboko. Moja mama zachorowała ponad 20 lat temu, w ciągu tego okresu była w szpitalu psychiatrycznym aczkolwiek ja wtedy byłam dzieckiem i nie rozumiałam tego co się dzieje.
Teraz mam 21 lat, choroba mojej mamy wróciła, ma urojenia itd. Wraz z rodziną zrobiliśmy wszystko co w naszej mocy by zgodziła się na leczenie i hospitalizację, bo uznaliśmy, że pomimo braku myśli samobójczych i agresji szpital jest dla niej jedynym ratunkiem. Mama przebywając w szpitalu ma fachową pomoc, której my nie jesteśmy w stanie jej zapewnić.
Problem polega na tym, że niezbyt potrafimy poradzić sobie z myślą, że mama jest chora, że jest zamknięta, bo to jest bardzo dobra kobieta, ma ogromne serce dla wszystkich ludzi, a dotknęło ją takie okropne "coś". Nie potrafimy sobie poradzić, bo mama nas obwinia o to, że zostawiliśmy ją w szpitalu. Ubliża nam bardzo dotkliwie - wiemy, że to zło to choroba i że ona naprawdę nie jest taka, a jednak jest nam bardzo ciężko. Mam takie straszne wrażenie, że ta choroba nas wszystkich wykończy.
Ja, żeby być przy mamie i się nie załamać, jestem cały czas na lekach, tata jest już starszy i nawala mu serducho, a brat -alkoholik nawet przestał pić z tego przejęcia - zresztą to jedyny pozytywny aspekt. Nie wiem co zrobić żeby było jak zawsze, bo dopóki mama będzie nam wbijać takie "kosy słowne" to będzie bardzo źle, każdy przecież ma jakieś granice wytrzymałości.
Z góry dziękuję za poradę.
