Witam. Od 29 grudnia 2010 roku, aż do chwili obecnej borykam się z objawami nerwicowymi, od 2-3 tygodni depresyjnymi. Na początku lęki były dość silne i występowały nagle, nie było to co prawda mocne pocenie się, strach przed śmiercią itp. jak wiele osób opisuje, ale uścisk w klatce piersiowej, mocne rozdrażnienie, bezsenność, napady lekkiej histerii (co się dzieje, co będzie dalej?!) strach przed chorobą psychiczną oraz szpitalem psychiatrycznym, brak apetytu, głodówka wręcz, suchość w ustach, spadek masy ciała - jednym słowem koszmar! Strach przed szpitalem psychiatrycznym i końcem wzmagał lęki i silny niepokój utrzymujący się cały czas. Przez pierwszy tydzień musiałem zwolnić się z pracy, ponieważ nie mogłem usiedzieć przed komputerem 8 godz. dziennie. W tym też czasie udałem się do lekarza rodzinnego, który przepisał mi Afobam. Nie brałem. Skierował mnie też do psychiatry, który przepisał mi Pramolan. Nie brałem. Stwierdziłem wytrzymam. Po tygodniu wróciłem, jednak na początku było ciężko wysiedzieć. Później w miarę upływu czasu niepokój malał i stawałem się z dnia na dzień "normalny". Coraz częściej miewałem dni, w których objawy już nie były odczuwalne. Inaczej mówiąc, gdyby ktoś mi wymazał z pamięci, że w ogóle taka sytuacja miała miejsce to bym nie odczuwał myśli, że gdzieś ten nie pokój się jeszcze czai. Po jakimś czasie, niepokój zaczął wracać, lekki wolnopłynący lęk w trakcie dnia. Po miesiącu udałem się do psychiatry, który jednocześnie jest psychoterapeutą - na moją prośbę, a nie sam od siebie przepisał mi Prozak (Fluo) i zalecił psychoterapię - raz w tygodniu - jestem po drugiej wizycie diagnostycznej, lecz mam wrażenie, że mój psychoterapeuta jest tylko nastawiony na branie kasy (co powoduje u mnie kolejny spadek nadziei). Przez ostatnie kilka dni silne objawy somatyczne i myśli powróciły. W pracy już od 3 tygodni, jak nie więcej zażywam Nervomix - doraźnie, jednego dnia w ogóle innego, np. 3 ampułki, czasem po 6-9 ampułek, do czasu pomagał. Jednak ostatnie kilka dni objawy się nasiliły znacznie, wczoraj cały dzień będąc w trasie samochodem wytrzymywałem aż do wieczora, kiedy spotkałem się z moją dziewczyną i pękłem, zacząłem się ostro żalić, dostałem lęku histerycznego, że trafię do szpitala, bo już dłużej nie wytrzymam, ciężko się opanować w takiej chwili. Czasami potrafię się skutecznie opanować i normalnie funkcjonować, a w inne dni dostaję silnych niepokojów, stresów, jakby ktoś trzymał i ściskał serce, szybsze tętno i nie mogę tego opanować. Wtedy też myślę, że jeżeli wszystkie sposoby na poprawę lub wyleczenie zawiodą, to jedynym wyjściem będzie samobójstwo. Co istotne - im dłużej się borykam z tymi zaburzeniami ( już 2 miesiące) i nie widzę poprawy, a wręcz czasem pogorszenie, tym bardziej popadam w panikę, co napędza we mnie fachowo nazywane "błędne koło" nerwicowe. Poza tym odczuwam braku sensu w życiu, nic mi się nie chce, przestaje mi na wielu sprawach kompletnie zależeć. Przede mną ostatni semestr uczelni, praca mgr, w pracy dużo obowiązków - mam wiele spraw, ale często nie widzę sensu w tym wszystkim. Nie widzę celu w życiu. Sądzę, że bardzo brakuje mi przekonania kogoś zaufanego, że z tego wyjdę i będzie wszystko ok. Brakuje mi wiary w swoje możliwości i wiary w siebie! Wiem, że muszę być silny i często jestem, walczę i nie pozwalam ulegać myślom, złym stanom, lękom, ale niestety raz wygrywam, raz przegrywam. Boję się, że za jakiś czas nie starczy mi sił na walkę. Wiem, że potrzebuje pomocy i chcę tą pomoc uzyskać, ale muszę komuś zaufać. W życiu kieruje się swoją drogą, jestem indywidualistą, bardzo wymagającym od siebie, od innych. Niestety opieram swój wizerunek na temat opinii innych osób, co czasem prowadzi do analiz swojego zachowania i cierpienia z tego powodu. Zawsze czułem, że jestem wyjątkowy - może i "lepszy" od innych, bardziej oryginalny, przez co w towarzystwie byłem odbierany jako pewny siebie człowiek który wie czego chce i wie jak działać, chciałem się czuć jako ktoś wyjątkowy. Tymczasem zauważyłem, że nie robię tego dla siebie, a dla innych, dzięki czemu sam czuje się dobrze. Zła opinia na mój temat mnie rozstraja. Przez ostatnie dwa miesiące analizuję siebie, swoje życie i otoczenie, czyli wszystko co mnie dotyczy bardzo dogłębnie i przez większość dnia. Czasem poprawi mi to nastrój, a czasem dochodzę do wniosków, które powodują, że znów popadam w lęki i niepokój. Znajduję w swoim charakterze dużo cech i popadam w panikę, że są to cechy albo przyzywczajenia złe, które są we mnie i nie mogę ich zmienić. Wtedy pogarsza mi się nastrój i sam się dobijam. Wiek 26 lat. Obecnie nie wiem, co robić dalej, zwolniłem się z pracy na tydzień, w końcu muszę się za "to" konkretnie zabrać i zacząć leczyć. Myślę nad psychoterapią grupową, bo na indywidualną mnie nie stać, boję się, że będzie to długa droga... jakie są rokowania w moim przypadku?

Witam. Od września zaczynam psychoterapię psychoanalityczną. Mam zaburzenia lękowe z napadami lęku i objawy depresyjne, leki jak na razie nie pomagają. Od stycznia jestem na zmianie leków, leczę się już od sierpnia 2008 roku. Po terapii grupowej odstawiłam leki i był nawrot, silniejszy niż za pierwszym razem. Czy teraz ta terapia mi pomoże? Nie słyszałam jeszcze o takiej terapii. Wiem, że będzie trwala 11 miesięcy, spotkania raz w tygodniu. Psychoterapeuta ustalił taki okres czasu terapii, ale powiedział też, że to będzie za krótki okres czasu, żeby wszystko pozmieniać. Co robic? Jaka jest skuteczność tej terapii psychoanalitycznej w zaburzeniach lękowych? Czy pomoże mi z tego wyjść? Czy już zawsze będę na to chora? Bo na prywatną mnie nie stać. Terapia będzie indywidualna w Domu Pomocy Dzieciom i Rodzinie. Dziękuję za odpowiedź. Pozdrawiam.

Witam, mam 26 lat, jestem kobietą, właśnie kończę terapię grupową, biorę leki antydepresyjne (w niedużej dawce). Z pracy z terapeutami wyniosłam tyle, że widzę, iż z jakiegoś powodu to ja sama utrzymuję się w stanie ciągłego poczucia beznadziei, ale nadal nie rozumiem, po co mi to... i co zrobić, żeby zacząć inaczej funkcjonować, korzystać z szans, które niesie życie? Póki co, wszystkie odrzucam bądź marnuję. Nie wierzę w swoje kwalifikacje czy zdolności, jeśli mnie ktoś chwali, to odczuwam to jako pomyłkę. Z jakąś obsesyjną przyjemnością powtarzam sobie w myślach, że do niczego się nie nadaję. ...tak bardzo boję się momentu skończenia studiów i podjęcia pracy, że odsuwam go wszelkimi możliwymi sposobami. Czuję jakby walczyły we mnie dwie tendencje - jedna skupia się na chęci nadrobienia obowiązków, które zawaliłam i pozytywnego wzmacniania samej siebie (w sensie - 'na pewno znajdziesz jakąś pracę, to nic, że wciąż nie wiesz, co chcesz robić w życiu, możesz być szczęśliwa mimo to'), a druga to ciągłe odwlekanie wszystkiego na później, poczucie braku sensu jakichkolwiek działań, porzucanie zainteresowań, które wcześniej były ważne, myśli samobójcze (nie biorę ich zbyt poważnie, bo wiem, że mam za mało odwagi, żeby się zabić, ale mimo wszystko niepokoi mnie ich intensywność; może to też jakaś forma ucieczki od działania?), przesypianie niemalże całego wolnego czasu, autoagresja (zdarzyło mi się kilka razy pociąć się po rękach, ale również nie wiem, czy brać to na poważnie). Czy to depresja? Skoro z zewnątrz patrząc, jakoś tam funkcjonuję: zdałam sesję na uczelni, nie chudnę, nie wyglądam fizycznie źle, śpię spokojnie (tylko strasznie długo i dużo), to może to wcale nie jest depresja?...nie wiem. Ale martwi mnie, że ten stan utrzymuje się od wielu lat i że ostatnio wręcz się pogłębia. Dopóki jeszcze chodzę na grupę, mam jakiś cel, żeby w ogóle się budzić. Ale nie czuję, by terapia doprowadziła do zmian w moim myśleniu. Nie wiem, co robić dalej... Czy mam się przyzwyczaić do ciągłego przygnębienia i blokowania sobie działań, uznać, że taki mam charakter, czy może mimo wszystko liczyć na zmianę siebie? Czy ludzie wychodzą z poczucia bezsensu istnienia na tyle, by być kiedykolwiek zadowolonym z siebie i z życia? Już nie pamiętam, kiedy się cieszyłam dłużej niż kilka minut... :(