Dlaczego mam problem z odnalezieniem siebie?

Mam problem ze znalezieniem samej siebie i przez to rodzi się problem ze znalezieniem znajomych. Mając prawie 23 lata za bardzo nie wiem kim jestem, nie wiem co chcę osiągnąć w życiu itp. Od zawsze byłam spokojna, ułożona. Taka szara myszka, która się nie wychyla. Nie umiem powiedzieć własnego zdania bo gdy mieszkałam z rodzicami to przy mamie nie można było mieć własnego zdania, a teraz jak mieszkam z babcią to nie do końca mogę mieć własne zdanie. Okres buntu mnie ominął i mam wrażenie, że dopiero teraz ten okres się upomina o to wszystko. Jednak najblizsza rodzina narzuca mi bycie tą spokojną dziewczyną, która nie ma własnego zdania i najlepiej żeby tak pozostało. Najlepiej też żebym się nie buntowała mimo wszystko. W dodatku odkąd mieszkam z babcią to najlepiej żebym się tylko uczyła (mam 2.5 dnia zajęć ) i co z tego, że mogłabym resztę czasu wykorzystać na zarobienie dla siebie pieniędzy. Poza tym wystarczy tylko, że powiem coś z irytacja to już mówi, że krzycze albo chce mi na siłę pomagać gdzie ja tej pomocy nie potrzebuje a tym bardziej , że umiem prosić o pomoc gdy czuje, że jest mi potrzebna. Czuję się zagubiona i nie wiem co mam robić. Poszłabym po pomoc do psychologa ale nie chcę mówić o tym babci bo już raz jak o tym napomknialam to według niej nie potrzebuje takiej pomocy bo powinnam radzić sobie sama. Problem w tym, że sama już nie bardzo sobie radzę nawet z samą sobą a najbardziej myśleniem o samej sobie. A po drugie to zawsze jak wyjde i jej nie powiem gdzie co i jak to zaraz dzwoni gdzie jestem. Robi to nawet wtedy gdy nie wrócę z uczelni o tej porze co ma napisane na kartce jakbym nie mogła po prostu zrobić czegoś spontanicznie tylko za każdym razem ma dzwonić gdzie jestem i o której wrócę. Czuję się jak dziecko i w pewnym sensie nie chce nawet wychodzić do ludzi bo czuje się zazenowana tym że muszę dzwonić za każdym razem jak mam plany. Co robić? Naprawdę chcę dotrzeć w końcu do siebie.

KOBIETA, 23 LAT ponad rok temu

Natrętne myśli Lęk Depresja Terapia rodzinna Psychologia

Kompleksy, które prowadzą do depresji

Depresja to choroba cywilizacyjna. Wciąż jednak nie jest to dobrze znana choroba. Obejrzyj film i poszerz swoją wiedzę o depresji. Dowiedz się, jakie znaczenie dla rozwoju depresji mają kompleksy.

Mgr Bożena Waluś Psychologia, Gliwice

94 poziom zaufania

Witam,
weszła Pani w fazę dorosłości - jest to faza rozwojowa, zależność niekorzystnie wpływa na proces rozwojowy, w procesie socjalizacji wykształciła Pani niskie poczucie własnej wartości. Profil rozwojowy został zakłócony, nie było kryzysu adolescencyjnego, czyli nie było prawidłowego rozwoju, teraz pojawia się potrzeba buntu, jednak nie ma Pani siły na to, żeby dbać o autonomię i nie pozwalać na przekraczanie granic. Potrzebne jest wsparcie psychoterapeutyczne, paradygmat poznawczo - behawioralny pozwoli Pani zrozumieć swoje przekonania oraz emocje w określonym kontekście. Wsparcie jest konieczne ponieważ kształtuje się Pani osobowość. Wskazana jest pomoc psychologa/psychoterapeuty, proces terapeutyczny umożliwi zrozumieć swoje zachowanie w określonym kontekście (sytuacji) i umożliwi zmodyfikować wzory myślenia, to wpłynie na poprawę funkcjonowania społecznego. Poczucie własnej wartości czyli samoocenę trzeba odbudować, tak żeby była optymalna i stabilna. Przekonania i opinie na własny temat w oparciu o doświadczenia życiowe kształtują samoocenę. Szczególnie negatywne komunikaty i doświadczenia w procesie rozwoju są istotą niskiego poczucia własnej wartości. Spróbuj zastanowić się jaką wartość sobie przypisujesz, zastanów się, jak ta opinia wpływa na twoje myśli i uczucia, w związku z tym, jakie działania podejmujesz: 1)Czy doceniasz siebie? 2)Czy lubisz siebie? 3)Czy akceptujesz swoje zachowanie? 4)Jaka jest twoja skuteczność? 5)Czy masz poczucie własnej godności? 6)Jak widzisz siebie? Negatywne przekonania na własny temat - wysoki samokrytycyzm jest wskaźnikiem, który pokazuje, że skupiasz się na własnych słabościach, wadach i jednocześnie nie doceniasz swoich zalet. Emocje, które są synchronizowane z negatywnymi myślami to; smutek, lęk, frustracja, złość, poczucie winy i wstydu. Myśli i emocje mają wpływ na nasze zachowanie - obserwuje się to w różnych sytuacjach; trudność w asertywnym wyrażaniu potrzeb, niezdecydowanie w realizacji planów życiowych. Mogą pojawiać się też dolegliwości somatyczne; napięcie, zmęczenie, ból głowy. Wskazane jest leczenie metodą psychoterapii poznawczo - behawioralnej. Terapia poznawczo-behawioralna pozwala zrozumieć problem, im lepiej rozumiemy problem, tym łatwiej sobie z nim radzimy - poprawi się Pani funkcjonowanie społeczne oraz ustabilizuje się Pani samoocena, co wpłynie na dobrostan psychiczny. Pozdrawiam serdecznie

Mgr Irena Mielnik - Madej Psychologia, Kraków

94 poziom zaufania

Dzień Dobry Pani,

Z Pani relacji wynika, że jest Pani dorosłą Kobietą i jest na etapie poszukiwania drogi dotarcia do siebie, by zacząć spełniać realizować swoje potrzeby, pragnienia i marzenia, a nie tylko Innych.

Wykształciły się w Pani wzory myślowe i behawioralne (przez powtarzalność) które już od początku kształtowania się Pani osobowości miały cechy dysfunkcyjnych wzorów komunikacyjnych
oraz behawioralnych.
Zaburzone interakcje między Najbliższymi mocno utrwaliły się.
Same się nie naprawią, trzeba pomóc sobie w zmianie tego, co Pani nie służyło, a blokowało Pani twórczy rozwój, co wymagałoby czasu, otwartości oraz współpracy z Terapeutą (w ramach NFZ-tu).

W fazie budowania własnej tożsamości, Nastolatka eksperymentuje różnorodne zachowania, między innymi w grupie rówieśniczej i poza rówieśniczej, buntując się przeciwko narzucanym oczekiwaniom i woli Dorosłych.
W ten sposób eksploruje życie, zadając sobie egzystencjalne, trudne pytanie, "Kim jestem?" i w ślad za tym szukając odpowiedzi.

Z Pani relacji, wynika że to eksperymentowanie Panią ominęło...

Chcę Pani powiedzieć, że właśnie teraz jest dla Pani czas by zatroszczyć się o swoje potrzeby, by w sposób skuteczny i efektywny, po swojemu mogła Pani kreować życie, mądrze stawiając granice.

Wspieram Panią mentalnie i życzę odwagi!

irena.mielnik.madej@gmail.com
tel. 502 749 605