Co mam robić? Nie chcę już żyć...

Witam. Mam 15 lat. I nie chcę już żyć. Może nie mam zbytniego powodu, ale po prostu nie widzę już dla siebie miejsca na tym świecie. Wiecznie jestem przygnębiona, leżę w łóżku, patrzę w sufit i rozmyślam nad sensem tego życia. Mam myśli samobójcze. Odsuwam wszystkich od siebie. Jestem bardzo wrażliwa i gdy ktoś mnie zrani, cierpię miesiącami i nie potrafię się pozbierać. Nigdy nie miałam prawdziwego przyjaciela. Jestem wiecznie sama. Ale wydaje mi się, że robię to z własnego wyboru, bo to mój smutek wszystkich odstrasza. Potrafię płakać przez zwykłą błahostkę i nie mogę się pozbierać. Od kilku dni nie wychodzę z domu, udaję, że jestem chora, byle tylko nie widzieć ludzi w szkole, nie musieć z nimi rozmawiać. Po prostu chyba próbuję się odizolować... Co mi jest? Przeczytałam, że to mogą być objawy depresji...

KOBIETA, 15 LAT ponad rok temu

Neurologia Depresja Psychologia

Profilaktyka udaru mózgu

Udar mózgu, inaczej wylew, jest zespołem objawów klinicznych, które wiążą się z nagłym wystąpieniem zaburzenia czynności mózgu. Utrzymuje się on dłużej niż dobę, a u podłoża nie leży inna przyczyna niż naczyniowa. Profilaktyka udaru mózgu w bardzo dużym stopniu pomaga zapobiec jego wystąpieniu.

Mgr Joanna Żur-Teper

60 poziom zaufania

Witam,

aby postawić rzetelną diagnozę, należy zgłosić się do lekarza psychiatry. Twój stan oraz myśli samobójcze są wskazaniem do takiej wizyty. Ważne jest, żebyś nie odwlekała tej decyzji, poproś rodziców, by zapisali Cię do Poradni Zdrowia Psychicznego. Powiedz im o swoim smutku i przygnębieniu. Udając, że wszystko jest w porządku, są nikłe szanse, że uzyskasz pomoc. W tej chwili potrzebujesz wsparcia, dlatego tym bardziej powinnaś powiedzieć im o swoim stanie.
Pamiętaj, że choroba wpływa na to, w jaki sposób odbieramy rzeczywistość, każde, nawet najmniejsze niepowodzenie, wprowadza w rozpacz i potęguje cierpienie. Im szybciej rozpoczniesz leczenie, tym łatwiej będzie Ci wrócić do równowagi psychicznej i dobrego samopoczucia.
Warto również rozważyć rozpoczęcie psychoterapii. Rozumiem, że relacje z innymi ludźmi nie są takie, jakbyś chciała. Z jednej strony doskwiera Ci samotność, a z drugiej sama izolujesz się od znajomych. Być może jest to spowodowane lękiem. Myślę, że należy się temu przyjrzeć i popracować nad zmianą.
Pozdrawiam ciepło.