Mój brat ma 9 lat. Jest uzależniony, uwaga - od komiksów! I nie tylko. Jeśli puści sobie film, to obejrzy go trzy razy za sobą, potem przez kolejne dni musi puścić go sobie przynajmniej raz. Jak siedzi w sieci, to na Youtubie ogląda filmiki (urywki) pochodzące z danego filmu. Co do komiksów. Przy jedzeniu zawsze czyta komiks: „Kaczor Donald. Gigant”. Dlaczego? Tyle już razy mówiłam mu, żeby tego nie robił, nawet mieliśmy długie poważne rozmowy. Nie robił do końca dnia. A następnego dnia już nie pamiętał. O co chodzi? Czy to jakiś autyzm, jakiś podrodzaj uzależnienia? Jak na to wpłynąć? Proszę o pomoc. Dodam, że brat ma problemy, po urodzeniu miał sepsę, ale go wyleczono. Jak był mały, jego ojciec zostawiał go na kilka godzin przed telewizją. Czy to miało na to wpływ?

Dziękuję.

Witam, mam syna w wieku 26 lat. Od 1,5 roku jest bez pracy, której nota bene nie szuka. Wszystkie noce spędza przed komputerem, na grach, trwa to już od kilku lat. Odłączyłam go od internetu, to gra na zainstalowanych w komputerze grach. Od m-ca nie wychodzi z domu, siedzi zamknięty w pokoju, wychodzi do toalety i czasami coś je, ostatnio nie widziałam go 4 dni. M-c temu udało mi się go namówić na wizytę u dentysty. Pytany co dalej, spuszcza głowę i odpowiada: nie wiem. Z ostatniej pracy został zwolniony, bo się spóźniał i grał potajemnie na komputerze, zasypiał do pracy, opuszczał dni. Wiem, że jest uzależniony od gier komputerowych, kompletnie zamienił dzień z nocą, jest smutny, nie ma motywacji do niczego. Tak samo jak On, ja potrzebuję pomocy....

Witam, kiedyś dużo wychodziłem z domu i spotykałem się z kolegami, ale niestety 2 lata temu dostałem komputer i od tego czasu przestałem wychodzić z domu (tylko do szkoły i na komputer, może raz na jakiś czas, a tak to cały czas komputer ;/ ).

I teraz kiedy już nie chce siedzieć przy komputerze i próbuje wyjść to po prostu nie mam siły, nic mi się nie chce jak bym się wypalił. Czuję, że gorzej myślę, muszę w szkole kilka razy przeczytać tekst zanim zrozumiem o co chodzić, jestem taki jakby otępiały. Mam problem z poznaniem kogoś nowego i w ogóle ze znajomymi mi się ciężko rozmawia, gdy z kimś rozmawiam odczuwam "pustkę w głowie" i nie potrafię nic sensownego powiedzieć.Już mnie nic nie cieszy, a mam dopiero 17 lat, w szkole inni się cieszą z żartów, a ja nic jak kamień ;/.

A i miesiąc temu wykryto u mnie cukrzycę i się tym w ogóle nie przejąłem, jak by mi to było obojętne. Czy jestem chory, czy nie? Czy jest możliwe, że mam depresję ?

Mam pytanie: mój kolega ma 17 lat, od kiedy zączał grać w grę pt. "Tibia" stał się tępy, nie da rady się z nim dogadać. Cały czas patrzy w telefon i pisze smsy z Tibijczykami z innych miast i swoją dziewczyną Kamilą. Jak z nim rozmawiamy chłopak nic nie rozumie, kolega coś mówi, a ten o czymś innym.

Mama go już chyba 10 razy z domu wyrzuciła. Jak się śmiejemy z wiosek on staje się obrońcą. Często bije o wiele słabszych kolegów. Dziewczyna chciała z nim uprawiać seks, ale on powiedział, że jeszcze za szybko. Nie poznaje go, on taki nie był - normalny chłopak odpowiedziałby zupełnie co innego. Co mogę jeszcze powiedzieć - chłopak jest szczupły i się z niego śmiejemy, że jest jak wykałaczka.

Jak ćwiczył na siłowni brał jakieś doppingi. Jeszcze jak się spali jakimś dopalaczem mówi, że zdradzi dziewczynę i gada sam do siebie, a my wszyscy wiemy że mu nie staje po sterydach i chce nas bić. Jest zapewne uzależniony od telefonu i chyba od tej gry. Dawniej naprawdę był jak my. Gra jeszcze w inne gry. Kiedy się ma bić to mówi, że ma +20% adrenaliny, a jak przegra to że -10% respectu.

On chyba myśli, że życie jest grą. Panienka bardzo nim manipuluje. Może to wygląda jak naśmiewanie się z niego, ale my naprawdę chcemy mu pomóc - co to może być? Czy będzie normalny? Proszę o odpowiedź, z góry dziękuję.

Witam! Mój problem zakrawa na depresję, jednak sam już nie wiem, czy mam to tak odbierać. Mam wszystkie objawy depresji, utrata wagi (+problemy trawienne), zmienny nastrój, całkowite odcięcie od normalnego świata. Potrafię siedzieć przed komputerem prawie 18 godzin i nie robić nic sensownego. Z tym że uwierzyć nie mogę, że mam depresję. Czy osoba, która myśli, iż świat na zewnątrz jest mniej ciekawy niż ten w monitorze, ma depresję? Jak oderwać się od tego ciągu przyczynowo-skutkowego? Im dłużej siedzę przed komputerem, tym ze mną gorzej, ale nie mam pomysłu, czym się zająć, gdy komputera nie będzie...