Dlaczego nie chcę zaakceptować własnej figury?

Mam 17 lat. Pisałam już 2 razy do pani w sprawie mojej anoreksji... Pokonałam sama już dawno barierę, która powstrzymywała mnie przed jedzeniem. Jem dużo i przytyłam. Teraz przy wzroście 1,68 cm ważę 49 kg. Nie jestem już „szkieletem'” i cieszę się z tego. Niestety, cały czas nie znoszę siebie, a konkretnie swojego ciała. U moich ulubionych gwiazd (które mają trochę tłuszczyku tu i tam, ale są szczupłe) podoba mi się ich kobieca sylwetka i uważam je za piękne, a moja już nie, mimo że jestem nawet szczuplejsza od nich. Ja po prostu najlepiej czuję się, kiedy jestem chuda, wtedy ludzie zwracają na mnie uwagę, tak jak tego pragnęłam. Nie potrafię w inny sposób zainteresować ich swoją osobą.

Nienawidzę mojej urody (tzn. twarz, włosy). Jedynie ciało sprawia, że czuję się atrakcyjniejsza. I może to wydawać się dziwne, ale czuję, że moje życie toczy się dopiero wtedy, gdy ustalam sobie, co i ile mam zjeść oraz chudnę:( Czuję się z tego powodu zagubiona, bo wiem, że piękno i uznanie nie zależy od sylwetki czy urody, ale sama chcę być ładniejsza i (co najbardziej mnie martwi) chuda, nie szczupła:( Dlaczego tak się dzieję i dlaczego nie chcę zaakceptować normalnego, zdrowego, kobiecego ciała u siebie, które tak podoba mi się u innych?

KOBIETA, 17 LAT ponad rok temu

Anoreksja Zaburzenia odżywiania Dietetyka

Fakty o zdrowiu - Słabe wino też dobre

Agnieszka Jamroży Psychiatria, Warszawa

94 poziom zaufania

Witam serdecznie,

Cieszę się, że zaczęłaś się lepiej odżywiać. Dobrze, że zaczęłaś dostrzegać inne problemy związane z anoreksją niż sama dieta.
W anoreksji zmienia się sposób postrzegania swojego ciała, to jeden z objawów tego zaburzenia. Proporcje ciała innych osób są postrzegane prawidłowo, zgodnie z rzeczywistością, natomiast własna sylwetka wydaje się gruba, nieproporcjonalna, nieatrakcyjna.
Dokładny mechanizm tego zjawiska nie jest znany. Nad tym problemem pracuje się w trakcie psychoterapii. Pomocna jest tu przede wszystkim terapia grupowa. W indywidualnej pracy nad tym problemem zaleca się m.in. techniki relaksacyjne, aby obniżyć lęk oraz terapię ruchową, np. taniec, pozwalające ,,zaprzyjaźnić się” ze swoim ciałem i czerpać z niego satysfakcję.
Zastanów się, co jest w tej chwili źródłem Twojej satysfakcji, nie samo ciało, lecz kontrola nad nim (przy pomocy diety).
Osoby cierpiące na anoreksję często mają dużą potrzebę kontroli, są perfekcjonistami, wtedy przejawia się to w innych dziedzinach życia (np. nacisku na wysokie osiągnięcia w nauce, tym, że ciężko znosi się niepowodzenia i przeciwności).
Zachowania związane z kontrolą (przeliczanie kalorii, opracowywanie diety, itp.) zajmują również dużo czasu i pozwalają odwrócić uwagę od niechcianych emocji (np. lęku, smutku).
Istnieją również inne, indywidualne przyczyny dla których trudno jest zerwać z anoreksją. Odkrycie tych przyczyn i zmiana na lepsze odbywa się w trakcie terapii, którą serdecznie Ci polecam. Jeśli pracujesz jedynie nad dietą, te ukryte problemy i trudności wyjdą prędzej czy później (np. w kryzysowej, stresującej sytuacji) i staną się przyczyną nawrotu.