Trudności w nawiązywaniu i utrzymywaniu relacji - Pytania do specjalistów, strona 3

Jak sprawić, aby dziewczyna nawiązała ze mną kontakt?

Dziewczyna 27, ładna, wolna - pracowała w mojej pustej willi po parę dni w tygodniu przez 3 miesiące jako pomoc w prowadzeniu domu – sprzątanie, dekoracja wnętrz, pielęgnacja pieska, czasami ugotowała dla nas obiad, ale z reguły ja to robiłem... Dziewczyna 27, ładna, wolna - pracowała w mojej pustej willi po parę dni w tygodniu przez 3 miesiące jako pomoc w prowadzeniu domu – sprzątanie, dekoracja wnętrz, pielęgnacja pieska, czasami ugotowała dla nas obiad, ale z reguły ja to robiłem dla nas. Kiedy nie było już co sprzątać dawałem jej lekcje programowania, gdyż chciała się tego uczyć i faktycznie miała talent (niedawno skończyła PŁ jako inżynier chemii), albo ćwiczyliśmy po 2 godziny w mojej siłowni. Dużo rozmawialiśmy na różne tematy, mieliśmy wiele podobnych poglądów i upodobań. Najpierw ostrożnie bez deklaracji, ale powoli stawało się jasne, że ja dużo starszy od niej, ale w dobrej kondycji rozwodnik, pragnę by była ze mną i dała mi upragnionego potomka, a ona uśmiechała się, ale robiła zręczne grzeczne uniki przy paru moich próbach zbliżenia się. Ponieważ przez cały okres znajomości robiła na mnie wrażenie chłodnej emocjonalnie, to nie naciskałem, mając nadzieję, że z czasem będzie lepiej, aczkolwiek ryzykowałem, że bez zaskakujących pomysłów, jakich pełna była moja głowa - stanę się nudny. Jednak kiedy nadszedł dzień Walentego, przygotowałem kolację ze stosownym wystrojem i jej zdjęciem na laptopie, który zajmował jej miejsce przy stole, a fotkę tego wysłałem do niej na FB. Przyznam nie liczyłem na to, że skorzysta z zaproszenia, ale brak jakiejkolwiek reakcji z jej strony był zagadkowy. Pod koniec wieczora wysłałem poirytowany nawet szablony możliwych ponumerowanych odpowiedzi , aby tylko sobie wybrała: 1) dziękuję dziś nie mogę, 2) mam tak co tydzień, 3) zwariowałeś? Ale też nic. W końcu pomyślałem, że się może mnie wystraszyła, a mi dużo bardziej zależało na naszej dobrze zapowiadającej się współpracy i przyjaźni niż flirtowaniu i molestowaniu. Żałowałem tego zaproszenia, usunąłem z Messengera, a nawet napisałem email, że przepraszam za moje zachowanie, bo to nie była miłość tylko bajer, aby ją zaciągnąć do łóżka, chcę aby wszystko wymazać i zapomnieć. Oczywiście, że to nieprawda! Zaangażowałem się, aczkolwiek jako potwornie samotny człowiek po przejściach, wiedziałem, że jestem w stanie wycofać się do poprzedniego status quo, w którym oboje mieliśmy tylko domysły a nie pewność. Daremnie. Z desperacji zawiozłem umowę o pracę przy ambitnym projekcie informatycznym pod jej adres, ale mimo, że bezskutecznie szuka pracy, odpowiedziała na drugi dzień w SMS że nie jest zainteresowana. Ze słów jej brata, któremu przekazałem papiery, że ona jest u kolegi i może wróci wieczorem - zrozumiałem, iż nocuje ona u swego faceta. Jeszcze parę tygodni wcześniej dawała mi do zrozumienia, że jest sama, więc albo to była świeża znajomość, albo grała tak już od samego początku – to już nieważne, natomiast najbardziej boli mnie, że nie odpowiada na żadne wiadomości, a ja starałem się w nich przekonać ją do kontynuowania współpracy tłumacząc, że gdyby każda kobieta tak reagowała na przejaw adoracji, to niemal wszystkie musiały by być bezrobotne albo chodzić w burkach. Mimo to – żadnego odzewu. Więc o co chodzi? Jestem pewien, że gdyby dała mi szansę, chociaż 5 minut rozmowy, to przekonała by się o moich szczerych zamiarach i o tym, że chodzi mi tylko o biznes (wcześniejszą inwestycję w lekcje) i czystą przyjaźń. Ale jak doprowadzić do spotkania? O tyle trudne, że nie czyta już mych wiadomości z Messengera i nie odbiera telefonów.

odpowiada 2 ekspertów:

Mgr Bożena Waluś

Mgr Alicja Maria Jankowska

Jak zacząć nowe życie i jak zmienić siebie, aby nie popełniać tych samych błędów?

Mieszkam w małym mieście. Nie dzieje się tu nic ciekawego. Pracę mam ale nie jest to praca moich marzeń i mi na niej nie zależy. Nie mam dziewczyny i nigdy nie miałem. Chciałbym mieć z kim pogadać, wyjść na spacer... Mieszkam w małym mieście. Nie dzieje się tu nic ciekawego. Pracę mam ale nie jest to praca moich marzeń i mi na niej nie zależy. Nie mam dziewczyny i nigdy nie miałem. Chciałbym mieć z kim pogadać, wyjść na spacer itp. Jestem nieśmiały, chociaż z drugiej strony ogarnięty. Tzn, od małego wszystko umiałem sam załatwić, chodzić, pytać, dzwonić itp. Typowo nieśmiałe osoby wstydzą się takich sytuacji a ja nawet nie mam problemów z wystąpieniami. Moja nieśmiałość jest do ludzi. Ciężko mi poznać kogoś nowego, zagadać do nieznajomej dziewczyny a nawet prowadzić rozmowę ze znajomymi. W szkole gadałem tylko o szkole a w pracy tylko o pracy. Kolegów niby mam a nie mam. Gdy ja wyjdę z inicjatywą to się z kimś spotkam ale mnie nikt nigdzie nie zaprasza, nikt pierwszy do mnie nie dzwoni i nie pisze. Są nawet takie sytuacje że stoję z kolegami a oni planują gdzieś jechać ale nagle się orientują że nie mają kierowcy, mimo iż stoję obok, jestem trzeźwy i mam samochód. Także mogę żyć bez tych kolegów. Mieszkam z rodzicami, którzy mnie denerwują. Sypią tekstami typu: ,, nie masz z kim wyjść bo każdy jest ze swoją dziewczyną'' albo wypominają mi co chwilę który to z moich kolegów się żeni albo oświadczył. A to jest niestety prawda że co chwilę słyszę że ktoś się zaręczył albo wziął ślub z rówieśników. Wiem że mnie kochają i ja ich też ale nie chcę z nimi mieszkać. Bo aż mi jest głupio że widzą że po pracy siedzę w domu bez dziewczyny i kolegów. Myślę nad rzuceniem tego wszystkiego i wyjechać do innego miasta a może nawet kraju. Pracę znajdę, trochę oszczędności na start mam ( bo na co miałem wydawać jeżeli nie mam życie towarzyskiego) więc coś wynajmę. Najgorzej będzie ze znalezieniem znajomych [prawdziwych] i dziewczyny. Zastanawiam się nad tym ale boję że może być jeszcze gorzej. Jak mam podjąć decyzję? Jak zacząć nowe życie i jak zmienić siebie aby nie popełniać tych samych błędów? Proszę o radę co mam robić

odpowiada 1 ekspert:

Mgr Irena Mielnik - Madej

Dotyczy: Pomoc psychologiczna Trudności w nawiązywaniu i utrzymywaniu relacji Psychologia Psychoterapia Ślub Relacje z przyjaciółmi

Czy istnieje jakiś sposób, aby samemu poradzić sobie z nieśmiałością?

Witam Posiadam taki problem że jestem bardzo nieśmiała i rzadko się odzywam , wynika to jak przypuszczam z tego ze nie lubię się narzucać ( kiedyś usłyszałam ze kazała się koleżance ze mną przyjaźnić ) . Jestem studentką psychologi i...

odpowiada 1 ekspert:

Mgr Anna Szyda

Dotyczy: Zaburzenia zachowania Trudności w komunikacji par Trudności w nawiązywaniu i utrzymywaniu relacji Trudności w wyrażaniu emocji Psychologia

Czy spróbować szybkich randek?

witam mam taki progle że jestem męrzczyznom po 30 roku rzycia i niestety nalerze do grupy osup zamknietych w sobie a tym bardziej do kobiet i byłem z tym u psychologa i po zakonczeniu pierwszej wizyty zrobiło mi się lepiej...

odpowiada 1 ekspert:

Mgr Irena Mielnik - Madej

Dotyczy: Intymna nieśmiałość Trudności w nawiązywaniu i utrzymywaniu relacji Psychologia Relacje z partnerem Nieszczęśliwa miłość

Dlaczego od dłuższego czasu zmagam się z depresją?

Od dłużeszego czasu zmagam się z depresją, jest co raz gorzej. Mam też fobię społeczną, która doprowadziła mnie do niej. Zacznę może od początku swojego życia, bo myślę że problem sięga dzieciństwa i dorastania. W sierpniu ukończę 23... Od dłużeszego czasu zmagam się z depresją, jest co raz gorzej. Mam też fobię społeczną, która doprowadziła mnie do niej. Zacznę może od początku swojego życia, bo myślę że problem sięga dzieciństwa i dorastania. W sierpniu ukończę 23 lata. Gdy byłem małym dzieckiem ok. 5 lat praktycznie w ogóle nie mówiłem. Na bilansie w wieku 4 lata swierdzonu u mnie zaburzenia mowy. Lekarze straszyli moich rodziców, że powodem tych problemów mogła być choroba mózgu, chcieli dać nawet skierowanie do Warszawy na badania, ale nie doszło do tego. W wieku 6 lat poszedłem do szkoły. Sytuacja się trochę poprawiła, poznałem kilku kolegów, ale nadal miałem problemy z kontaktach z ludźmi. Przez swoje zaburzenia, brak pewności siebie i chorobliwą nieśmiałość byłem obiektem żartów i znęcania się w szkole przez równieśników, nie tylko w postawówce, ale również w gimnazjum i szkole średniej. W wieku 11 lat straciłem ojca, chorował na nowotwór. W nauce byłem zawsze oporny, jechałem przeważnie na samych trójach i dwójkach. W gimnazjum postanowiłem być dobrym uczniem i nawet mi to wyszło. Ukończyłem gimnazjum z średnią powyżej 4,0, jednak mój sposób uczenia był taki, żeby się nauczyć na pamięć i po prostu dostać w klasówki dobrą ocenę. Następnie poszedłem do technikum. Tam już nie byłem dobrym uczniem, jednak bez większych problemów dobrnąłem do ostatniej klasy i zdałem maturę. Następnie przyszedł czas na studia. Jestem na drugim roku i niestety nie zdam tego roku i planuje zmienić kierunek. Nie pracowałem jeszcze nigdy w życiu. Boje się pójść do pracy, bo jestem przekonany, że sobie nie poradzę, tak jak na studiach... Uważam się za życiowego nieudacznika i co raz bardziej zaczynam sobie to uświadamiać. Myślałem, że z wiekiem to przeminie, ale co raz gorzej. Co raz częściej miewam myśli samobójcze, zabierałem się już nawet za pisanie listu pożegnalnego dla rodziny. Jak już napisałem, mam 23 lata i jeszcze nigdy nie miałem dziewczyny. Zawsze byłem nieśmiały i zamknięty w sobie, a już w ogóle w kontaktach z dziewczynami. Nie mam nawet koleżanek z którymi mógłbym utrzymywać kontakty, mam tak na prawdę samych kolegów. Do tego dochodzą straszne kompleksy. Jestem bardzo niski jak na swój wiek, mam 170cm wzrostu i wyglądam na 16-17 lat. Na bilansie w wieku 18 lat wpisano mi do książeczki zdrowia, że mam niedobór wzrostu i wagi. Kontakty z ludźmi pojawiają się nawet w relacjami rodzinnymi. Gdy jestem u kogoś z rodziny na urodzinach czy innej imprezie cały czas siedzę przy stole i nie odzywam się w ogóle. Nie integruje się z nimi, a odzywam się dopiero wtedy jak kto do mnie zagada. Jedyny w miarę dobry kontakt mam tylko ze swoją mamą, siostrą, ciocią (siostra mamy) i ze swoimi przyjaciółmi, z którymi przyjaźnię się od dzieciństwa. Tak poza tym boje się nawiązywać nowe kontakty i integrować się z ludźmi.

odpowiada 2 ekspertów:

Mgr Bożena Waluś

Mgr Irena Mielnik - Madej

Dotyczy: Fobie społeczne Depresja Zaburzenia mowy Choroby nowotworowe Trudności w nawiązywaniu i utrzymywaniu relacji Fobie Psychiatria Psychologia Psychoterapia Zaburzenia depresyjne Myśli samobójcze

Jakie są sposoby na silną nieśmiałość?

Witam, Jakie są sposoby na silną nieśmiałość? Czy są może jakieś terapie specjalizujące się w leczeniu nieśmiałości u dorosłych ? Może jakieś specjalne oddziały lub turnusy dla niesmialych dorosłych? Coś innego niż pojedyncze indywidualne terapie i psychologów które są za mało intensywne i przynoszą marne efekty.

odpowiada 1 ekspert:

Mgr Bożena Waluś

Dotyczy: Konsultacje psychologiczne Trudności w nawiązywaniu i utrzymywaniu relacji Trudności w wyrażaniu emocji Psychologia Problemy psychologiczne

Jak poradzić sobie z nieśmiałością i niezdecydowaniem?

JAK PORADZIĆ SOBIE Z NIEŚMIAŁOŚCIĄ I Z NIEZDECYDOWANIEM ? CZY DA SIĘ COŚ Z TYM ZROBIĆ? Witam mam 22 lata jestem kobietą i mam bardzo duży problem z byciem nieśmiałą osobą , nie potrafię nawiązywać kontaktów z ludźmi w moim...

odpowiada 1 ekspert:

Mgr Bożena Waluś

Dotyczy: Trudności w nawiązywaniu i utrzymywaniu relacji Psychologia Psychoterapia

Czy lęki i smutek może być spowodowany nerwicą?

Od jakiegos czasu borykam sie z dziwnymi lekami i smutkiem, mam mocne wahania nastroju i zastanawiam sie czy jest to wina hormonow czy depresja/nerwica poniewaz w dziecinstwie przezylam rozwod rodzicow, jestem infrowertyczka, ktora duzo sie stresuje, ma stresujaca...

odpowiada 4 ekspertów:

Mgr Anna Bernatowska

Mgr Irena Mielnik - Madej

Mgr Hanna Markiewicz

dr n. med. Lech Popiołek

Dotyczy: Hormony Depresja Drżenie rąk Zaburzenia snu Nerwica Trudności w nawiązywaniu i utrzymywaniu relacji Zaburzenia nastroju Psychologia Psychoterapia

Kto pomoże mi pracować nad kompleksami?

Witam chciałbym pracować nad sobą nad moimi kompleksami nad nastawieniem do życia do ludzi itp chciałbym zmieniać siebie na lepsze kto za lekarz mógłby mi pomóc nad pracą nad sobą?

odpowiada 3 ekspertów:

Mgr Anna Szyda

Mgr Irena Mielnik - Madej

Mgr Hanna Markiewicz

Dotyczy: Konsultacje psychologiczne Trudności w nawiązywaniu i utrzymywaniu relacji Trudności w wyrażaniu emocji Psychologia

Dlaczego mam wewnętrznie sprzeczne myśli?

Witam Państwa. W ciągu ostatnich 5 lat psycholodzy i psychiatrzy zdiagnozowali u mnie 8 zaburzeń psychicznych. Są to: - zespół Aspergera - zaburzenia depresyjne - zaburzenia obsesyjno-kompulsywne - zaburzenia osobowości - zaburzenia schizotypowe - zespół paranoidalny - zaburzenia emocjonalne -... Witam Państwa. W ciągu ostatnich 5 lat psycholodzy i psychiatrzy zdiagnozowali u mnie 8 zaburzeń psychicznych. Są to: - zespół Aspergera - zaburzenia depresyjne - zaburzenia obsesyjno-kompulsywne - zaburzenia osobowości - zaburzenia schizotypowe - zespół paranoidalny - zaburzenia emocjonalne - zaburzenia zachowania Od dzieciństwa byłem znacząco odmienny od pozostałych rówieśników. Pielęgniarka w przedszkolu zaznaczyła "nieśmiałość" w moim zachowaniu do bilansu zdrowia siedmiolatka. W pierwszej klasie podstawówki nie byłem w stanie nawiązać kontaktu z żadnym kolegą ani koleżanką z klasy, na co zwracała uwagę wychowawczyni w ocenach opisowych. Moje wyniki w nauce nie były złe w szkołach niższych poziomów (podstawówka i gimnazjum). W drugiej klasie liceum ciągle chciało mi się wymiotować, źle się czułem, ciężko mi było wstać o 5.30 do szkoły. Miałem wtedy dwie jedynki na semestr. Wybłagałem panią doktor od psychiatrii o nauczanie indywidualne na drugi semestr, by zdać drugą klasę ogólniaka bez poprawek. Ona mi zdiagnozowała zaburzenia depresyjne - obserwacja w kierunku psychozy. W rzeczywistości już wtedy (2009 rok) miałem halucynacje wzrokowe, ale nie miałem wówczas odwagi się do tego przyznać. Nauczyciele ciągle skarżyli się na mnie, że jestem notorycznie nieprzygotowany. No bo NIE BYŁEM W STANIE SIĘ SKONCENTROWAĆ !!! TO JAK SIĘ MIAŁEM UCZYĆ !? Często zamykam się w sobie. Jestem z wykształcenia technikiem farmacji - w zawodzie pracowałem zaledwie 2 tygodnie, bo wyrzucili mnie ze stażu, bo nie byłem w stanie dogadać się z kierowniczką apteki. Później studiowałem ekonomię - obroniłem licencjat we wrześniu 2017 roku. Niewiele w życiu pracowałem, najwyżej 2 miesiące, bo nie dawałem rady. Niedawno rzuciłem studia magisterskie, bo źle się czuję, mam niski próg drażliwości, często się okaleczam, uderzam głową o ściany i podłogę. Z byle powodu krzyczę na rodziców, a później żałuję, że na nich nakląłem. Dolegają mi hemoroidy oraz IBS. Od kilku dni pracuję w hipermarkecie - jest to ciężka fizyczna robota, szefowej nic nie obchodzi to, że jestem wrakiem człowieka, tzw. "młodym staruszkiem" z powodu psychozy. Chociaż mam zaświadczenie o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności, w moim mieście nie ma już wolnych miejsc w zakładach pracy chronionej. Nie dam rady też pracować umysłowo jako księgowy, bo czuję się tak, jakby mnie dopadł wczesny Alzheimer. Mam wewnętrznie sprzeczne myśli np. chciałbym mieć przyjaciół, ale boję się ponownego wyśmiania itp. Jak ocenilibyście Państwo moje rokowanie ? Chciałbym być, powiedzmy to, normalnym człowiekiem. Pracować i żyć.

odpowiada 1 ekspert:

Mgr Bożena Waluś

Dotyczy: Nerwica natręctw Depresja Wymioty Zespół Aspergera Zaburzenia osobowości Psychoza Zaburzenia zachowania Trudności w nawiązywaniu i utrzymywaniu relacji Psychiatria Psychologia Psychoterapia Zaburzenia depresyjne Problemy z koncentracją

Czy psycholog pomoże nabrać odwagi w kontaktach z kobietami?

Jak widzę ładna dziewczyne, kobietę, to brak odwagi aby podejść do niej zagadać. Poza tym uczę się zawodu technik informatyk dużo nauki prac kontrolnych, egzaminy i zmęczony też jestem. Krępuje się, nie zabardzo nie wiem jak zacząć rozmowę. Brak odwagi...

odpowiada 2 ekspertów:

Mgr Irena Mielnik - Madej

Mgr Bożena Waluś

Dotyczy: Niska samoocena Trudności w nawiązywaniu i utrzymywaniu relacji Psychologia Psychoterapia Samoocena

Czy zaburzenia erekcji mogą być spowodowane nieśmiałością?

Witam mam dysfunkcje tak mi się wydaje ponieważ mam 24 lata jestem introwertykiem o ciężkim dzieciństwie bez wzorców do naśladowania patologia brak okazywania uczuć dotąd nie miałem specjalnych kontaktów z kobiety że względu na nie wyuczone chanizmy poznwacze a do...

odpowiada 1 ekspert:

Mgr Bożena Waluś

Dotyczy: Stres Brak erekcji Trudności w nawiązywaniu i utrzymywaniu relacji Seksuologia Psychologia Pochwa Gra wstępna Masturbacja

Jak poradzić sobie z obojętnością w życiu codziennym, lenistwem i traumą?

Jak poradzić sobie z obojętnością w życiu codziennym, lenistwem i traumą ? Witam, mam 18 lat. Jestem raczej cicha osobą , tą która odcina się od wszystkiego co ją otacza od szkoły, ludzi itd. Codziennie zmagam się z rutyną i...

odpowiada 1 ekspert:

Mgr Irena Mielnik - Madej

Dotyczy: Trudności w nawiązywaniu i utrzymywaniu relacji Trauma Psychologia Emocje

Jak zahamować barierę w zawieraniu znajomości?

Witam, Z natury jestem dość nieśmiałą osobą, unikam kontaktu z ludźmi, bo najzwyczajniej w świecie się ich wstydzę, mam problem z zawieraniem kontaktów, często mam w sobie wszelkiego rodzaju zahamowania. Natomiast w kontaktach z moimi bliskimi jestem zupełnie inną osobą....

odpowiada 1 ekspert:

Mgr Bożena Waluś

Dotyczy: Ataki paniki Trudności w nawiązywaniu i utrzymywaniu relacji Psychiatria Psychologia Psychoterapia

Dlaczego nie potrafię nawiązać głębszej relacji z mężczyzną?

Mam 22 lata od paru miesięcy spotykam sie z chlopakiem. Nasze pierwsze spotkanis byly cudowne wspolne tematy .Moim problemem jest to ze zazwyczaj mpje spotkania koncza sie na gora 3 spotkaniach z mezczyznami Tematy się koncza ja nagle czuje pustkę...

odpowiada 1 ekspert:

Mgr Irena Mielnik - Madej

Dotyczy: Trudności w nawiązywaniu i utrzymywaniu relacji Psychologia

Czy osoba z fobią społeczną wymaga leczenia?

Dzień dobry, chciałbym wreszcie sięgnąć pomocy w sprawie mojego zdrowia, psychicznego oczywiście. Uważam, że w okresie swojego rozwoju, poddany byłem wyjątkowo niekorzystnym czynnikom, które bardzo negatywnie wpłynęły na rozwój mojej osobowości, z którą teraz muszę się męczyć. W bardzo wczesnym... Dzień dobry, chciałbym wreszcie sięgnąć pomocy w sprawie mojego zdrowia, psychicznego oczywiście. Uważam, że w okresie swojego rozwoju, poddany byłem wyjątkowo niekorzystnym czynnikom, które bardzo negatywnie wpłynęły na rozwój mojej osobowości, z którą teraz muszę się męczyć. W bardzo wczesnym wieku (1-2 klasa szkoły podstawowej) dowiedziałem się co kryje się za terminem pornografia, i jak można się spodziewać, stała się ona dla mnie od tamtego czasu codziennością, formą rozrywki, podobnie ciekawość zaprowadziła mnie na fora, przepełnione brutalną, makabryczną treścią, związaną z śmiercią, wypadkami, która na początku była pewnego rodzaju wyzwaniem, potem rozrywką, teraz treści takie są dla mnie zupełnie obojętne, tak jak zresztą wiele innych rzeczy, ale o tym opowiem za chwilę. Tego rodzaju bodźce, z pewnością nie są korzystne dla psychiki dziecka. Oczywiście, na zainteresowaniach moje dziecięce problemy się nie kończyły, nigdy nie miałem wsparcia w rodzinie, mimo akceptowalnej sytuacji finansowej, nie czułem się w domu komfortowo, często pobyt w domu wiązał się z bardzo dużym stresem, na tyle dużym, że zdarzyło mi się próbować odebrać sobie życie, tylko dlatego, że bałem się kary, którą nałożyłby na mnie ojciec. W pewnym sensie, mój tata był dla mnie zastraszający, bałem się go, był dla mnie nieprzewidywalny, zdarzało mu się karać mnie fizycznie, nie zważał zbytnio na moje zdanie, emocje -prowadziło to do tłumienia ich-, na pewno nie był obiektem wsparcia. Z mamą nie mam tak złych wspomnień, ale też wiąże się z nią wiele rozczarowań, nie zwierzałem się jej, nie otrzymywałem rad, nie byłem w stanie jej zaufać. W okresie szkoły podstawowej, byłem złym dzieckiem, przysparzałem rodzicom dużo problemów, kradłem, byłem za to sądzony, na szczęście nie zostałem ukarany, często wagarowałem, nie wracałem do domu wtedy kiedy było to ode mnie oczekiwane, wdawałem się w bójki z rówieśnikami. W gimnazjum, stałem się ofiarą dokuczania, stałem się obiektem żartów starszych kolegów, również takich pokroju uderzania mnie w pośladki, głośnych komentarzy na temat mojej osoby, te rzeczy sprawiły, że moje poczucie własnej wartości znacznie zmalało, zawsze cechowałem się nieśmiałością, introwertyzmem, ale w tamtym momencie zaczęły one nabierać skrajnej natury, rozwinęła się wtedy moja fobia społeczna, taka niska samoocena wraz z przeszłością, brakiem dobrym wspomnień, oraz nastoletnim wiekiem, sprawiły, że popadłem w bardzo silną depresję, moje myśli samobójcze zaczęły pojawiać się częściej, ale depresji chyba nie muszę opisywać bo moje symptomy nie były odosobnione od tych u innych ludzi na nią cierpiących. W liceum, moja osobowość, zaczęła przybierać bardzo stoicką naturę, stałem się bardzo obojętny, nasiliła się apatia, moje emocje są bardzo płytkie, mało wyraźne, trudne do zidentyfikowania -nie wynika to z braku zdolności introspekcji-, nie czuję już smutku niestety wraz z negatywnymi emocjami, z mojego umysłu znikły te pozytywne, jestem niezwykle skryty, odizolowany, często zamyślam się, odcinam od świata zewnętrznego, trudno znaleźć mi przyjemność w codziennych aktywnościach, nie mam właściwie zainteresowań. 16 lat to nie jest najlepszy okres na takie problemy, uważam, że powinienem teraz skupić się na swojej przyszłości, zdobyć umiejętności, które pozwolą mi na znalezienie pracy abym mógł osiągnąć swój życiowy cel - wyprowadzenie się i samodzielne życie. Chciałbym zasięgnąć pomocy, przywrócić osobowość do stanu, w którym nie będę czuł takiego dystansu w stosunku do innych ludzi, będę w stanie formować z nimi normalne relacje, i pozbyć się reszty opisanych przeze mnie problemów. Nie mam zamiaru rozmawiać o tym z rodzicami, więc pomoc psychiatry odpada, ze względu na to, że mam obecnie 16 lat (I klasa liceum) a leczenie wymaga również zgody opiekuna, zostaje mi tylko psycholog, czy jest mi on w stanie pomóc, czy to zadanie dla farmaceutyki? Jestem w stanie zapłacić za konsultacje, psycholog szkolny nie jest najlepszym rozwiązaniem, czuję się niekomfortowo ze świadomością, że ktoś ze szkoły będzie wiedział, że mam problemy, mógłby się mnie pytać czemu u niego (psychologa) byłem, co tam robiłem i wiele innych potencjalnych nieprzyjemnych pytań jak i powstałych sytuacji.

odpowiada 2 ekspertów:

Mgr Bożena Waluś

Mgr Ryszard Chłopek

Dotyczy: Fobie społeczne Depresja Stres Niska samoocena Cyberseks Trudności w nawiązywaniu i utrzymywaniu relacji Fobie Psychiatria Psychologia Psychoterapia Myśli samobójcze Dziecko Emocje Samoocena Apatia

Dlaczego syn skacze, macha rękoma i dziwnie się zachowuje?

Syn 9 lat 2 klasa SP ma czasami takie zachowania jak opisuję poniżej. Skacze, macha przy tym rękoma, trzepocze. Również wtedy wydaje dźwięki naśladowania pojazdów samolotu strzelanie itp. Kląska językiem. Po tym jak się uspoki mówi że ogląda w głowie...

odpowiada 1 ekspert:

Mgr Bożena Waluś

Dotyczy: Neurologia Konsultacje psychologiczne Trudności w nawiązywaniu i utrzymywaniu relacji Psychologia Dziecko Język

Jak radzić sobie z uczuciem smutku?

Jestem 21-letnią kobietą. Ciężko mi dokładnie sprecyzować mój problem. Istnieje kilka rzeczy, które niszczą moje życie. Czuję, że "ślizgam się tylko po jego powierzchni"- sama siebie ograniczam. Od kiedy pamiętam byłam raczej nieśmiała. W pewnym okresie życia czułam bardzo dużo...

odpowiada 1 ekspert:

Mgr Irena Mielnik - Madej

Dotyczy: Trudności w nawiązywaniu i utrzymywaniu relacji Uczucie samotności Psychologia

Czy nie będę porównywać nowego terapeuty z poprzednim?

Dzień Dobry. Mam pewną wątpliwoś, która nie daje mi spokoju. Otóż od dłuższego czasu uczęszczałam na terapię indywidualną, później zostałam namówiona przez terapeutkę na grupową, ze względu na to że miałam duże problemy w kontaktach z ludźmi (ogromna niesmiałość). Bardzo...

odpowiada 2 ekspertów:

Dorota Braniewska

Mgr Bożena Waluś

Dotyczy: Trudności w nawiązywaniu i utrzymywaniu relacji Psychiatria Psychologia Psychoterapia Noga

Czy chłopak ma dwubiegunówkę?

Witam, Mój chłopak ma 22 lat i podejrzewa u siebie dwubiegunuwkę. Jestem z nim ok. miesiąca było wszystko okej,jednak w wyniku małej sprzeczki zaczęło się sypać. Uznał,że sam nie wie czego, chce że przeprasza mnie,że zrobił mi nadzieję,a sam nie...

odpowiada 1 ekspert:

Mgr Bożena Waluś

Dotyczy: Choroba afektywna dwubiegunowa Lęk Konsultacje psychologiczne Trudności w nawiązywaniu i utrzymywaniu relacji Psychologia

Twój przewodnik po zdrowiu