Witam, od ponad pół roku biorę tabletki przeciwdepresyjne, codziennie rano boli mnie brzuch, nie mam apetytu, jestem nerwowa i boli mnie, a czasem kłuje w klatce piersiowej w okolicy serca. Chciałam się zapytać, czy tabletki psychotropowe usuwają te objawy. Jeśli nie, to proszę mi powiedzieć, jak mam sobie pomóc. Dopiero za miesiąc idę do lekarza i to dla mnie za długo, nie daję już rady, codziennie mnie boli. Dodam także, że jestem krótko po szpitalu, tam była mała poprawa - więcej jadłam i mogłam spać. Doskwiera mi także bezsenność, biorę leki przeciwdepresyjne, które między innymi są też na to. Dzięki nim mogę zasnąć, ale nic więcej. Mam przepisane jeszcze inne leki (brałam je już wcześniej i było tak samo), ale czy ustaną te objawy, które wymieniłam, jeśli będę brała te "stare'' leki? BARDZO PROSZĘ O PORADĘ. Pozdrawiam

Witam. Chciałbym się dowiedzieć czy leki antydepresyjne powodują jakieś problemy ze zdrowiem. Nie chodzi mi o skutki uboczne, które znikają po odstawieniu leku tylko o stałe efekty, które trzeba leczyć bo same nie znikną. Mam także inne pytanie - czy leki antydepresyjne obniżają inteligencję? Boję się, że mogę przez nie otępieć. Proszę o odpowiedź.

Witam. Od 29 grudnia 2010 roku, aż do chwili obecnej borykam się z objawami nerwicowymi, od 2-3 tygodni depresyjnymi. Na początku lęki były dość silne i występowały nagle, nie było to co prawda mocne pocenie się, strach przed śmiercią itp. jak wiele osób opisuje, ale uścisk w klatce piersiowej, mocne rozdrażnienie, bezsenność, napady lekkiej histerii (co się dzieje, co będzie dalej?!) strach przed chorobą psychiczną oraz szpitalem psychiatrycznym, brak apetytu, głodówka wręcz, suchość w ustach, spadek masy ciała - jednym słowem koszmar! Strach przed szpitalem psychiatrycznym i końcem wzmagał lęki i silny niepokój utrzymujący się cały czas. Przez pierwszy tydzień musiałem zwolnić się z pracy, ponieważ nie mogłem usiedzieć przed komputerem 8 godz. dziennie. W tym też czasie udałem się do lekarza rodzinnego, który przepisał mi Afobam. Nie brałem. Skierował mnie też do psychiatry, który przepisał mi Pramolan. Nie brałem. Stwierdziłem wytrzymam. Po tygodniu wróciłem, jednak na początku było ciężko wysiedzieć. Później w miarę upływu czasu niepokój malał i stawałem się z dnia na dzień "normalny". Coraz częściej miewałem dni, w których objawy już nie były odczuwalne. Inaczej mówiąc, gdyby ktoś mi wymazał z pamięci, że w ogóle taka sytuacja miała miejsce to bym nie odczuwał myśli, że gdzieś ten nie pokój się jeszcze czai. Po jakimś czasie, niepokój zaczął wracać, lekki wolnopłynący lęk w trakcie dnia. Po miesiącu udałem się do psychiatry, który jednocześnie jest psychoterapeutą - na moją prośbę, a nie sam od siebie przepisał mi Prozak (Fluo) i zalecił psychoterapię - raz w tygodniu - jestem po drugiej wizycie diagnostycznej, lecz mam wrażenie, że mój psychoterapeuta jest tylko nastawiony na branie kasy (co powoduje u mnie kolejny spadek nadziei). Przez ostatnie kilka dni silne objawy somatyczne i myśli powróciły. W pracy już od 3 tygodni, jak nie więcej zażywam Nervomix - doraźnie, jednego dnia w ogóle innego, np. 3 ampułki, czasem po 6-9 ampułek, do czasu pomagał. Jednak ostatnie kilka dni objawy się nasiliły znacznie, wczoraj cały dzień będąc w trasie samochodem wytrzymywałem aż do wieczora, kiedy spotkałem się z moją dziewczyną i pękłem, zacząłem się ostro żalić, dostałem lęku histerycznego, że trafię do szpitala, bo już dłużej nie wytrzymam, ciężko się opanować w takiej chwili. Czasami potrafię się skutecznie opanować i normalnie funkcjonować, a w inne dni dostaję silnych niepokojów, stresów, jakby ktoś trzymał i ściskał serce, szybsze tętno i nie mogę tego opanować. Wtedy też myślę, że jeżeli wszystkie sposoby na poprawę lub wyleczenie zawiodą, to jedynym wyjściem będzie samobójstwo. Co istotne - im dłużej się borykam z tymi zaburzeniami ( już 2 miesiące) i nie widzę poprawy, a wręcz czasem pogorszenie, tym bardziej popadam w panikę, co napędza we mnie fachowo nazywane "błędne koło" nerwicowe. Poza tym odczuwam braku sensu w życiu, nic mi się nie chce, przestaje mi na wielu sprawach kompletnie zależeć. Przede mną ostatni semestr uczelni, praca mgr, w pracy dużo obowiązków - mam wiele spraw, ale często nie widzę sensu w tym wszystkim. Nie widzę celu w życiu. Sądzę, że bardzo brakuje mi przekonania kogoś zaufanego, że z tego wyjdę i będzie wszystko ok. Brakuje mi wiary w swoje możliwości i wiary w siebie! Wiem, że muszę być silny i często jestem, walczę i nie pozwalam ulegać myślom, złym stanom, lękom, ale niestety raz wygrywam, raz przegrywam. Boję się, że za jakiś czas nie starczy mi sił na walkę. Wiem, że potrzebuje pomocy i chcę tą pomoc uzyskać, ale muszę komuś zaufać. W życiu kieruje się swoją drogą, jestem indywidualistą, bardzo wymagającym od siebie, od innych. Niestety opieram swój wizerunek na temat opinii innych osób, co czasem prowadzi do analiz swojego zachowania i cierpienia z tego powodu. Zawsze czułem, że jestem wyjątkowy - może i "lepszy" od innych, bardziej oryginalny, przez co w towarzystwie byłem odbierany jako pewny siebie człowiek który wie czego chce i wie jak działać, chciałem się czuć jako ktoś wyjątkowy. Tymczasem zauważyłem, że nie robię tego dla siebie, a dla innych, dzięki czemu sam czuje się dobrze. Zła opinia na mój temat mnie rozstraja. Przez ostatnie dwa miesiące analizuję siebie, swoje życie i otoczenie, czyli wszystko co mnie dotyczy bardzo dogłębnie i przez większość dnia. Czasem poprawi mi to nastrój, a czasem dochodzę do wniosków, które powodują, że znów popadam w lęki i niepokój. Znajduję w swoim charakterze dużo cech i popadam w panikę, że są to cechy albo przyzywczajenia złe, które są we mnie i nie mogę ich zmienić. Wtedy pogarsza mi się nastrój i sam się dobijam. Wiek 26 lat. Obecnie nie wiem, co robić dalej, zwolniłem się z pracy na tydzień, w końcu muszę się za "to" konkretnie zabrać i zacząć leczyć. Myślę nad psychoterapią grupową, bo na indywidualną mnie nie stać, boję się, że będzie to długa droga... jakie są rokowania w moim przypadku?

Stosuję antykoncepcję - to wkładka o nazwie Mirena. Stwierdzono u mnie endometrium, a co za tym idzie mocniejsze krwawienia, dlatego ta wkładka. Mam pytanie czy jest możliwe, że mogłam przytyć 4kg w ciągu miesiąca od założenia wkładki? Mam 41 lat, jeżdżę na rowerze, chodzę 2 razy w tygodniu na aerobik, raz na jogę, stosuję diety. Ważę obecnie prawie 80 kg, a wcześniej 75 kg, przy wysokość metr sześćdziesiąt osiem. W badaniu stwierdzono u mnie mięśniaki. Czy to może być przyczyną tycia? Elżbieta

Witam, mam 28 lat, jestem mężczyzną. Kilka razy zauważyłem po wypróżnieniu na kale śluz wymieszany z krwią. Dzisiaj aż woda w sedesie zabarwiła się na różowo. Do tego dochodzi ciągły ból prawego podbrzusza (pieczenie, ucisk, gniecenie) i bardziej twarde miejsce pod skórą w miejscu, gdzie boli. Dodam, że miałem robiony rezonans (było podejrzenie guza na nerce), usg (wykazało dużo gazów w jelicie, szczególnie w prawej jego części), morfologię (ob 1-2), próby wątrobowe i żelazo w normie, crp w normie marker cea w normie, badania moczu w porządku, badania kału na pasożyty również, badania kału na krew utajoną nie wykazały krwi (apteczne i jeden laboratoryjny). W sierpniu miałem robioną kolonoskopię. Podczas czyszczenia jelita fortransem poszło z resztkami dużo krwi z czerwonymi skrzepami, jednak badanie niczego nie wykazało, poza hemoroidami drugiego stopnia i spastycznego jelita (doktor powiedziała, że musiała wpompwać dużo powietrza w jelito, bo było bardzo skurczone). W związku z powyższym mam pytanie. Czy istnieje możliwość, że pomimo wszystkich tych badań coś zostało pominięte albo że morfologia i inne badanią są w porządku, ale coś w jelitach jednak się dzieje? Zastanawia mnie, dlaczego kolonoskopia nie wykazała źródła krwawienia, które nastąpiło przy czyszczeniu jelita. Kolonoskopię miałem robioną pod narkozą. Czy możliwe jest, że badanie przeprowadzono niedokładnie albo nie do końca? Czy powinienem powtórzyć kolonoskopię? Bardzo proszę o odpowiedź. Pozdrawiam

Witam, jestem mężczyzną w wieku 46 lat.

Mój problem utrzymuje się już od trzech lat. Wszystko zaczęło od nagłego rumienia na twarzy i szyi, i przez okres tygodnia strasznego pieczenia tych części ciała. Po tygodniu pieczenie ustało, bez leczenia, natomiast zaczerwienienie zostało, choć o znacznie mniejszym nasileniu. W momencie wystąpienia tego ataku, zaczęła mnie szczypać cewka moczowa, później zaczęły boleć mnie jądra. Po okresie około roku zacząłem odczuwać lekkie pieczenie od krocza w kierunku ud, później do kolan, aż wreszcie do stóp. Po pewnym czasie zacząłem odczuwać pieczenie w rękach, plecach, w zasadzie parzy mnie teraz całe ciało. Przy oddawaniu moczu i po stosunku szczypanie cewki moczowej nasila się. Cewka moczowa jest obolała. Po okresie około 1,5 roku powstały ranki na cewce moczowej. Oczywiście wizyta u dermatologa i diagnoza, że to grzybica. Zrobiłem wymaz i niestety wynik ujemny. Druga pani dermatolog stwierdziła, że to opryszczka, więc zrobiłem badanie z krwi wynik-igm 0,19 igg 7,22. Po 6 tygodniach igg 8 dostałem heviran i maść. Narazie się nie powtórzyło.

Był też okres czasu, że bardzo bolały mnie oczy. Robiłem badania na chlamydię trach, mycoplazme hominis, mycoplazme grnitalium, ureaplazme urealyticum, kiła, liczne wymazy na bakterie z cewki moczowej - wychodził gronkowiec złocisty i paciorkowiec kałowy. Brałem różne antybiotyki, doxycikline biseptol augmentin, cipronex i wiele innych. Podobno wszystkie możliwe. Niestety bez efektu. Próbowałem też zmienić kierunek leczenia i pomyślałem o neurologi. Byłem w szpitalu badany, płyn rdzeniowy. Miałem wykonany rezonans różnych odcinków kręgosłupa i wszystko w porządku. Jestem tym wszystkim już załamany i nie wiem co robić dalej, a obserwuję, że co jakiś czas to wszystko się nasila i dalej rozprzestrzenia. Jeśli to możliwe, to proszę o pomoc, choć zdaję sobie sprawę, że proszę o coś co chyba nie jest łatwe, albo nawet niemożliwe po wcześniejszych rozmowach z różnymi lekarzami.

Mam 30 lat . Od 3 lat staramy się z mężem o dzieciątko. Jestem obecnie po 3 inseminacji i moje pytanie brzmi następująco: otóż byłam stymulowana c**** oraz f**** (hormon folikulotropowy) od 2 do 6 dnia cyklu closterbeget następnie od 6 do 11 dnia cyklu fostimon 75 raz dziennie jedna ampułka . W 12 wizyta u lekarza i tego dnia podany p****(gonadotropina kosmówkowa). 14 dnia cyklu tzn. 12 lutego inseminacja. Od 17 lutego d****(dydrogestron) 2 razy 1 tab. W 25 dniu cyklu lekkie plamienie przez około 2 godz. Termin spodziewanej miesiączki to 28 luty. Miesiączki brak wykonany test w dniu 1 marca dał wynik pozytywny. Czy jest on wiarygodny po lekach stymulujących jakie brałam? Kiedy najlepiej zgłosić się do lekarza, żeby już było coś widoczne?

Jestem z dziewczyną, do której mam duże uczucie i bardzo nam zależy na nas. Zdrowo się odżywiam, ze mną wszystko jest i było ok. Z innymi partnerkami także, wzwód był prawidłowy. Bardzo mi się ona podoba. Wcześniej parę razy masturbowałem się do jej zdjęć. Kłóciliśmy się 3 razy, lecz bardzo chcemy być ze sobą. Mam 22 lata i zawsze było ze mną ok, a teraz robi się prawie wzwód albo pełny na chwilę i kiedy wkładam to opada - a jest niedoświadczona i nie chce seksu oralnego. Dlaczego tak jest? Czy to na tle psychicznym i jak się tego pozbyć? Czy tabletki permen lub arginina pomogą?

Witam, mam pytanie. Biorę leki psychotropowe, teraz jestem przeziębiona. Czy mogę brać leki bez recepty, np. paracetamol na gorączkę? Czy leki, które wymieniłam, nie "zakłócają się'' lub osłabiają działanie tamtych leków, które przepisała mi pani doktor? Czytałam na ulotce, że nie wolno brać **** (paracetamol) z lekami przeciwdepresyjnymi MAO, a w reklamie mówią, że jest bezpieczny z innymi lekami. Ja już nic z tego nie rozumiem :( W ogóle to boję się mieszać te leki, które mam przepisane z innymi, bo obawiam się, że może mi się coś stać - źle się poczuję albo coś. Proszę o poradę. Z góry dziękuję. Pozdrawiam

Witam. Jestem mężczyzną, mam 21 lat. W wieku 16 lat po raz pierwszy miałem kontakt z marihuaną, a 1,5 roku później zacząłem ją palić nałogowo, praktycznie każdego dnia. Na początku wiadomo - bajer, śmiechawa, z czasem jednak przyjemne efekty wypalenia jointa zanikały, a jedynym rezultatem była zlasowana głowa przez kilka godzin. Zacząłem być wiecznie zmęczony, w kółko myślałem tylko i wyłącznie o "jaraniu", w końcu zacząłem się także izolować od ludzi, gdyż nie mogłem się z nimi dogadać, a w skrajnych przypadkach po "przepaleniu" często wymiotowałem.

Paliłem na okrągło przez ponad 3 lata, czasem, ale bardzo rzadko zastąpiwszy tradycyjne palenie (marihuanę) tymi wszystkimi świństwami z dopalaczy. Miałem także kilka razy styczność z amfetaminą, nielegalnymi "tabletami" oraz substancją DXM (acodin). Pewnego dnia jednak napaliłem się, położyłem na łóżku i naszła mnie refleksja, aby to wszystko rzucić i zacząć żyć normalnie jak każdy porządny człowiek. I tak też się stało - w tym roku nie zapaliłem jeszcze ani razu, przestało mnie w ogóle ciągnąć do marihuany i innych używek. Skutki uboczne palenia "trawki" (?) jednak pozostały. Zanik pamięci krótkotrwałej to normalka, brak skupienia się przy większych wyzwaniach umysłowych na studiach też jakoś szczególnie mi nie doskwiera.

Co jednak drażni mnie i to mocno to fakt, iż od pewnego czasu mam problemy z mówieniem (pierwsze objawy wystąpiły na rok przed rzuceniem palenia). Konkretnie to dość często "zacinam" się podczas mówienia, nie mogę z siebie wydusić słowa, a jeśli już się uda to z wielkim trudem i po kilku zająknięciach. Jest czas, że rozmawiam normalnie, są także momenty, kiedy zwyczajnie nie mogę z siebie wydusić żadnej kwestii. Mam zatem pytanie: Czy jest to skutkiem częstego i długotrwałego palenia marihuany? I jeśli tak, to czy ta dolegliwość z czasem minie, kiedy już THC całkowicie rozłoży się i zniknie z mojego mózgu? Czy może już do końca życia przez własną głupotę jestem skazany na wadę wymowy? Bardzo proszę o pomoc i z góry dziękuję za odpowiedzi na postawione przeze mnie pytania. Pozdrawiam!

Moja siostrzenica ma 6miesięcy. Gdy się urodziła dostawała mleko sztuczne Nan pro. Były problemy z brzuszkiem, na okrągło był wzdęty. Jakoś w grudniu w stolcu pojawiła się pierwszy raz krew. Lekarz nie zalecił żadnych badań, tylko zmienił mleko na Bebilon Pepti 1i na trzeci dzień ustąpiło krwawienie. Później była biegunka. Mała zaczeła dostawać dicloflor 30 plantek smecta i na jakiś czas odstawiono d3. Ustąpiło. Na początku lutego przez 3 dni znowu biegunka, te same leki jak wyżej. Dziś znowu pojawiła się krew w stolcu i lekarz dopiero zareagował. Wysłał dziecko na badania do szpitala. Usg wykazało torbiela trzustki zalecili dieęa i za 2 tygodnie znowu na badania. Jak można to leczyć u tak małego dziecka?? Jak uspokoić rodziców?? Czy lekarz pierwszego kontaktu prawidłowo zareagował za pierwszym razem??

Witam, mam 35 lat, ważę 73 kg i mam 160 cm wzrostu. 4 miesiące temu urodziłam dziecko. Po 2 miesiącach przestałam karmić piersią, więc rozpoczęłam odchudzanie. Mam do zrzucenia około 16 kg, ponieważ bardzo chciałabym wrócić do wagi sprzed ciąży (57kg). Myślę, że coś robię źle, ponieważ przez 2 miesiące schudłam 6 kg, stosując dość rygorystyczną dietę: śniadanie - miseczka platków nisko kalorycznych z jogurtem naturalnym, po okolo 3 godzinach owoc, obiad nie zawsze ciepły posiłek, czasami znów płatki z jogurtem lub tost z szynką i serem, kolacja: kanapka lub owoc.

Jem do godziny 17-tej, piję około 2 kaw bez cukru z chudym mlekiem, 2 razy dziennie herbatę linea, wodę mineralną niegazowaną około 2 szklanek, przed spaniem zażywam krople wspomagające odchudzanie C******. Nie mam stałych godzin posiłków, ponieważ przy małym dziecku jest to nie możliwe w moim przypadku. Nie uprawiam żadnego sportu, ale zakupilam eucalipter i mam nadzieję, że dobrze wybrałam.

W mojej rodzinie wystepuje otyłość (większość mojej rodziny). Żeby ważyć 57 kg cały czas bylam na diecie podobnej do tej, którą stosuję teraz, ale pracowałam, więc miałam więcej ruchu (chociaż teraz na jego brak też nie narzekam) I dlatego sądzę, że chyba popełniam jakiś błąd w tym moim odchudzaniu, że tak pomalutku to idzie. Będę bardzo wdzięczna za każdą radę. Pozdrawiam.

Mam 55 lat, jestem kobietą. Problem zaczął się na początku grudnia ub. roku, gdy ból i lekka (wtedy jeszcze) opuchlizna okolic stawu śródręczno-nadgarstkowego utrudniały mi wykonywanie nawet prostych czynności z użyciem kciuka lewej (!) dłoni. Koniec grudnia: ręka w szynę gipsową na 7 dni (boli i tak), po zdjęciu opuchlizna została ból też, zalecenie - oszczędzać rękę i altacet przykładać. Po konsultacjach u reumatologa i innego ortopedy nadal te pochewki ścięgniste, niby z nadwyrężenia - no i że trudno wyleczyć+zastrzyki diclofenaku, doksycyklina (3 opakowania z przerwami), zastrzyki(5) traumel i zell-hel, diclofenak w tabletkach, elektrostymulacja(10 zabiegów) i...nadal cierpię. Mam wrażenie, że była lekka poprawa podczas przyjmowania antybiotyku. Aż wreszcie kilka dni temu spuchło jak balon prawe kolano, boli oczywiście i lekarz domowy poradził zrobić badanie na obecność przeciwciał Borrelii. Są - IgM 28,5; IgG 8,6. OB mam 43 mm, a CRP 36 mg/dl (jeszcze 19. stycznia było 6). Reszta wyników w normie. Kleszcz się przyssał, nawiasem mówiąc, w sierpniu ub.r., usunęłam go dość szybko w całości, bąbelek niewielki był może z tydzień, a potem już nie zaglądałam w to miejsce (prawa pachwina). Żadnych zmian skórnych nie zaobserwowałam, ani szczególnie złego samopoczucia, oprócz przygnębienia z powodu braku efektów leczenia dłoni. Oczywiście, jutro z wynikami do lekarza idę, ale bardzo proszę o komentarz do mojego problemu. Pozdrawiam

Rumień pojawił się jakiś miesiąc temu, była to mała kropka, swędząca. Zaczęła się powiększać, aż do obecnego wyglądu. Dermatolog nie stwierdziła co to jest, zaczęła podejrzewać, że może siedzi tam jakaś larwa świdrująca w kółko. Nie byłam za granicą, więc nie przywiozłam ze sobą pasażera na gapę. Ostatecznie dała maść TRIDERM na grzybicę. Mam smarować 2 tygodnie i zobaczymy co dalej. Ale ja się obawiam, że to może być pierwszy objaw boreliozy, mimo iż nie przypominam sobie, żeby "ukąsił" mnie kleszcz. Rumień wędrujący jest dość charakterystyczny i mam wrażenie, że wygląda tak jak ten, co mam na brzuchu. Proszę o poradę. Dzisiaj byłam u lekarza rodzinnego. Zrobiła wielkie oczy jak to zobaczyła i powiedziała, że nie widziała czegoś takiego nigdy. Chciałam dostać skierowanie na badanie krwi w celu wykluczenia boreliozy. Skierowania nie dostałam, badania są odpłatne - ale lepiej wykonać w takim przypadku. Wyniki w poniedziałek - zobaczymy. Co to za lekarze, że nie wiedzą co zrobić w takim przypadku, nie podejmują żadnych kroków w celu ustalenia co to jest? To ja muszę sugerować co może mi dolegać - żałosne. Dermatolog nie wie, rodzinny lekarz nie wie... naprawdę porażka! A Wy co sądzicie ?